معروفترین ستارگان درگذشته مرد هالیوود و علت مرگ آنها+عکس

بسیاری از اسطوره‌های سینمای جهان در دهه 60 و 70 میلادی بوده اند که الگویی برای ستارگان حال سینمای جهان هستند. ما در این مطلب به چگونگی زندگی و مرگ این ستاره‌ها پرداخته ایم.

راک ‌هادسن

تولد: ری‌ هارولد شرر جونیور ۱۷ نوامبر ۱۹۲۵ در ایلینوی
مرگ: دوم اکتبر ۱۹۸۵ بورلی هیلز کالیفرنیا از ایدز

حوایز اسکار

نامزد جایزه‌ی اسکار به خاطر غول

راک ‌هادسن برای میلیون‌ها تن از طر فداران و حتی برای خودش ‌یک رویا بود چون او در واقع خود را ری فیتز جرالد می‌شناخت نامی ‌که ناپدری اش وقتی او را به فرزندی قبول کرد رویش گذاشته بود.

اما در پس این تصویر مردانه آدم مشکل داری نهفته بود که رازی سربسته داشت که در صورت فاش شدن زندگی حرفه ای اش را نابود می‌کرد بازیگری رویایی بود که از زمان کار کردن به عنوان کنترلچی سینما در ایلینوی در سر می‌پروراند.

او پس از جنگ جهانی دوم به‌هالیوود مهاجرت کرد و دم دروازه استودیوها پلاس بود و امیدی داشت که سرانجام کسی متوجه او بشود دیری نگذشت که این جوان قوی هیکل صاحب‌یک کارگزار‌ یک اسم جدید و قراردادی در استودیوهای‌ یونیور سال شد.

یونیورسال او را به کلاس‌های درس فرستاد و در ‌یک سلسله نقش‌های کوتاه بازی اش داد وقتی آماده شد نقش مهمی ‌را در فیلم معتبر – بازسازی وسوسه‌ی باشکوه (۱۹۵۴) – در اختیارش گذاشتند و همان فیلم بود که از وی ‌یک ستاره ساخت.

با آن که کرم بازی در همان نوجوانی به جانش افتاده بود ولی در هیچ‌یک از نمایش‌های مدرسه ای نقشی به او ندادند علت اش این بود که نمی‌توانست دیالوگ‌های خود را حفظ کند در نخستین حضور سینمایی اش در اسکادران جنگی (۱۹۴۸) فقط‌یک خط دیالوگ داشت که گفتن آن هم ۳۸ تا برداشت برد.

موقع فیلمبرداری غول (۱۹۵۶) بین ‌هادسن و الیزابت تیلور دوستی صمیمانه ای به وجود آمد تا آنجا که موقع مرگ ‌هادسن تیلور بالای سرش بود.

فیلم‌های مهم

وسوسه‌ی باشکوه (۱۹۵۴)

برباد نوشته (۱۹۵۶)

غول (۱۹۵۶)

صحبت‌های بالینی (۱۹۵۹)

دومی‌ها (۱۹۶۶)

هنگامی‌که در سال ۱۹۸۵ با شکل و شمایلی تکیده و نحیف در برنامه‌ی تلویزیون بهترین دوستان دوریس دی شرکت کرد خیلی‌ها متوجه شدند که ‌هادسن بیمار است.

برت لنکستر

تولد برتن استیون لنکستر ۲ نوامبر ۱۹۱۳ نیویورک
مرگ ۲۰ اکتبر ۱۹۹۴ کالیفرنیا از سکته قلبی

جوایز اسکار

اسکار بهترین بازیگر مرد به خاطر المر گنتری

نامزد اسکار به خاطر از اینجا تا ابدیت – ژرنده باز آلکاتراز و آتلانتیک سیتی

برت لنکستر خودش می‌گفت خیلی از مردم فکر می‌کنند از آنهایم که ریش اش را به کمک‌یک مشعل جوشکاری می‌تراشد حال آن که آدمی ‌اهل کتاب و خودخورم…

لنکستر‌یکی از فیزیکی ترین ستارگان ‌هالیوود بود امتیازی که طی تمرین‌های ژیمناستیک اش در دوران نوجوانی و کار در‌یک سیرک کسب کرده بود (تا قبل از نخستین سکته‌ی قلبی اش د ر سال ۱۹۸۰ او هر روز ورزش می‌کرد) و خب توجهی که او به فیزیک اش داشت به بازی اش بر روی پرده نیز منتقل گردید.

در بسیاری از فیلم‌هایش لنکستر از مدی رتولید می‌خواست که میله‌های ژیمناستیکی در گوشه ای برایش بر پا کنند تا وی بتواند به تمرین‌های روزانه اش بپردازد.

لنکستر در دهه‌ی ۱۹۶۰ و به شکرانه‌ی فیلم‌هایی چون پرنده باز آلکاتراز (۱۹۶۲) و المر گنتری (۱۹۶۰)‌یکی از مهمترین ستاره‌های پول آور ‌هالیوودی محسوب می‌شد. ولی وقتی توجه خود را به نقش‌هایی پخته تر معطوف ساخت از‌ هالیوود رفت و در شاهکار لوکینو ویسکونتی ‌یوزپلنگ بازی کرد.

همکاران لنکستر در‌هالیوود اسم مستعار ساقدوش را رویش گذاشته بودند چون بسیاری از همبازی‌هایش نامزد اسکار شدند و خود او نادیده گرفته می‌شد.

برای ایفای نقش اصل آتلانتیک سیتی (۱۹۸۰) ابتدا رابرت میچم در نظر گرفته شد ولی میچم جراحی پلاستیک کرده و صورت اش جوان به نظر می‌رسید و از این رو برت لنکستر به جایش انتخاب شد.

سکته قلبی اش در سال ۱۹۸۰ روند کارش را بسیار کندتر می‌کند ولی با این وجود بازی اش در کمدی اسکاتلندی قهرمان محلی (۱۹۸۳) نیز بسیار مورد توجه قرار گرفت.

لنکستر با فیلم جدا ولی برابر و با هنرنمایی در نقش‌یک وکیل نژاد پرست در مقابل سیدنی پواتیه به زندگی حرفه ای خود پایان داد.

فیلم‌های مهم

از اینجا تا ابدیت (۱۹۵۳)

بوی خوش موفقیت (۱۹۵۷)

المر گنتری (۱۹۶۰)

پرنده باز آلکاتراز (۱۹۶۲)

یوزپلنگ ( ۱۹۶۳)

جان وین
جان وین (۲جان وین (۲۶ مه ۱۹۰۸ – ۱۱ ژوئن ۱۹۷۹) بازیگر وسترن آمریکایی در ایالت ‌یوا به دنیا آمد. وی صاحب جایزه اسکار با نام ماریون روبرت موریسون بود. ۶ مه ۱۹۰۸ – ۱۱ ژوئن ۱۹۷۹) بازیگر وسترن آمریکایی در ایالت‌یوا به دنیا آمد. وی صاحب جایزه اسکار با نام ماریون روبرت موریسون بود.

مرگ به علت سرطان معده
 جان وین، با نزدیک به پنجاه سال فعالیت مستمر در‌ هالیوود و حدود 146 فیلم در مقام بازیگر، و دو فیلم در مقام بازیگر/ کارگردان و تهیه کننده، به نوعی رکورد دار این صنعت به حساب می‌آمد.
 
 جان وین در انواع و اقسام نقش‌ها ظاهر شد. هر چند بیشترین اعتبار او بدلیل بازی در نقش قهرمان‌های غرب وحشی و افسران ارتش بوده، اما در نقش‌های کمدی و دراما هم تجربه‌های قابل تاملی داشته است.
 

 
جان وین به صورت نمادی از آمریکا در آمد. او بعنوان سیزدهمین هنرپیشه تمام دوران شناخته شده است. در آخرین هفته‌های عمرش، “دوک” (لقب جان وین که بعد از سگ مورد علاقه اش به او داده شده بود)، مدال طلای افتخار کنگره آمریکا را بخاطر عمری فعالیت در راه اعتلای نام آمریکا دریافت کرد. روی این مدال نوشته شده است: “جان وین، آمریکایی”…جان وین در زمان خود چندین و چند بار با بهترین و شناخته شده ترین کارگردان‌های عصر، مانند‌ هاوارد ‌هاکس و جان فورد کار کرده بود. چند تا از بهترین فیلم‌های جان وین عباتند از “رود سرخ (هاوارد‌هاکس)”، “جویندگان (جان فورد)”، “ریو لوبو”، “دزدان قطار”، “مک کویین”، “کلاه سبز‌ها”، “ریو براوو”، “دلیجان آتش” و “آخرین تیر انداز”. “آخرین تیر انداز” که آخرین فیلم “دوک” هم بود، روایت ‌یکی از آخرین هفت تیر کشان غرب وحشی بود، که با سرطان، مانند خود “جان وین”، دست و پنجه نرم می‌کند.

جان وین، دو بار با سرطان دست و پنجه نرم کرد. اواسط دهه شصت، سرطان ریه در ریه چپ او کشف شد که منجر به جراحی و برداشتن ریه او شد. در اواخر دهه هفتاد، سرطان این بار معده او را هدف قرار داد. جان وین این بار تسلیم شد، و در جون 1979 در گذشت.
  

جیمز استوارت

جیمز میتلند “جیمی” استوارت (۲۰ می‌‌۱۹۰۸ – ۲ ژوئیه ۱۹۹۷) بازیگر آمریکایی صاحب جایزه اسکار در ایندیانا به دنیا آمد. وی در چند سال آخر عمرش همواره با ضعف بدنی و بیماری دست به گریبان بود.

جیمز استوارت در 92 فیلم به ایفای نقش پرداخته است و از شهرت بی نظیری در دوران طلایی ‌هالیوود برخوردار بود.

این هنر پیشه لاغر اندام و کم حرف که در بسیاری از فیلم‌های به‌یادماندنی آلفرد هیچکاک خالق آثار دلهره آور سینما نقش اصلی را ایفا کرده بود نخستین ایفای نقش را در سال 1934 و در فیلم “زحمت هنر” انجام داده بود. استوارت نخستین بار به خاطر بازی در فیلم “داستان فیلادلفیا” جایزه اسکار گرفت و بعدها نیز چهار بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد اما از رقیبان خود پیشی نگرفت. او در فیلمهای معروفی چون “مردی که لیبرتی والانس را کشت” و “پرواز فوتیکس” شرکت کرد، اما فیلم‌های “پنجره رو به حیاط” و “سرگیجه” از آلفرد هیچکاک بودند که جیمز استوارت را به شهرتی جهانی رساندند.

وی در چند سال آخر عمرش همواره با ضعف بدنی و بیماری دست به گریبان بود.

 استوارت گذشته از اسکار چندین جایزه فرهنگی نیز دریافت کرده است شاید بتوان گفت او ‌یکی از آخرین بازماندگان غول‌های سینما بود و در هر فیلمی ‌که بازی می‌کرد مردم برای دیدنش هجوم می‌بردند. آخرین نقشی که جیمز استوارت در آن به ایفای نقش پرداخت به سال 1991 و در فیلم “تعقیب آمریکایی” برمی‌گردد. جیمز استوارت در ژوئن 1997 در سن 89 سالگی در بورلی هیلز در گذشت.

همفری بوگارت

بوگارت با بازی در فیلمهای خواب بزرگ (1946 ساخته ‌هاکز) –کی لارگو و گنجهای سیه را مادره (1948 اثر جان هیوستون) به گونه متفاوت تری با نقشهای خود برخورد می‌کند که توام با تصاویری هنرمندانه و بکر و غنا‌یافته از خویشتن خود است.
و در فیلمهای: توکیو جو (1949 اثر استیوارت ‌هایسلر) – شیروکو (1951 ساخته کرتیس برنهارت) – به هر دری بزن (1949 اثر نیکلاس ری) – و مجری قانون (1951 ساخته بریتاین وینداست) شخصیت درونی خود را با نوعی اخلاق درونی ارائه می‌دهد.
 

بوگارت در فیلمهای دهه 50 مثل: در مکانی خلوت (1950 اثر نیکلاس ری) – ملکه افریقا ظ 1952 ساخته هیوستن) – شورش در کشتی کین ( 1954 اثر ادوارد دیمیتریک) و سابرینا ( 1954اثر بیلی وایلدر) شخصیتهای متنوعی را ارائه می‌دهد. شخصیتهایی ارام که هم در تضاد با نقشهای قبلی اوست و هم خاستگاه منطقی او برای جاودانه شدن در سینما.

برادوی این گونه است (1930) –‌یک شیطان با زنان ( 1930) – زنان تمام ملل ( 1931) – جنگل اسفالت ( 1936) – بن بست ( 1937) – فرشتگان آلوده صورت ( 1938) – دهه 20 پرجنب و جوش ( 1939) – شاهین مالت ( 1941 ) – در تمام طول شب ( 1943) – کازابلانکا (1943) – داشتن و نداشتن ( 1943) – خواب بزرگ ( 1946) –گذرگاه تاریک ( 1947) – کی لارگو ( 1948) – گنجهای سیه را مادره ( 1948) – به هر دری بزن ( 1949) – توکیو جو ( 1949) – در مکانی خلوت ( 1950) –شیروکو ( 1951) – سابرینا ( 1954) – کنتس پابرهنه ( 1954)

بوگارت، تقریبا مثل “مریلین مونرو” و “جیمز دین” حالت تقدس پیدا کرده. شخصیت سینمایی او آدمی ‌بود خشن، محکم و باصلابت. از آن قبیل آدم‌هایی که وقتی اوضاع خراب است، پیدایشان می‌شود، ولی در اوضاع و احوال مساعد هم آماده اند که کارها را شرافتمندانه سر و صورت بدهند. با این خصوصیات طبعا وی طبیعی ترین انتخاب برای نقش فیلیپ مارلو در “خواب بزرگ” و نقش سام اسپید در “شاهین مالت” بود. نقش او در “کازابلانکا”‌ یعنی “ریک” نیز همین شخصیت را نشان می‌داد: آدمی ‌سخت و خشن، بدبین و عمل گرا.

تیپ بوگارت مطلوب و محبوب اغلب اشخاصی است که به طور حرفه ای‌یا آماتور نقش اشخاصی مشهور را بازی می‌کنند، با آن بارانی معروف نسبتا کهنه و سیگاری لای دندان.
بوگارت چهار بار ازدواج کرد و ازاین میان ازدواج آخری با “لورن باکال” ((Lauren Bacall که با او “داشتن و نداشتن”، “خواب بزرگ” و “کی لارگو” را بازی کرد، از همه خوش عاقبت تر بود. این دوران خوش مشترک با باکال مقارن بود با موفقیت‌های دیگر سینمایی او از جمله بردن اسکار به خاطر بازی در “قایق آفریکن کوئین”.

اما سرطان در 1957 رشته عمر او را کوتاه کرد که شاید سیگار و مشروب در آن نقش موثری داشته باشد. 

گری کوپر

   فرانک جیمز کوپر (گری کوپر)  7 می‌سال ۱۹۰۱ در هلنای ایالت مونتانا  آمریکا بدنیا آمد.

پدرش‌یک مزرعه دار متمول بود بنا بر این تحصیلات ابتداییش را در‌یک مدرسه مشهور در انگلستان به اتمام رساند.
سپس در‌یک کالج در مونتانا به تحصیلاتش ادامه داد پس از اتمام درسش در‌یک روزنامه بعنوان کاریکاتوریست مشغول بکار شد در آنجا به تشویق‌یکی از دوستانش پا به عرصه سینما گذاشت.

بین سالهای 1925 و1926 در چندین نقش کوتاه و کم اهمیت بازی کرد ولی در سال 1926 در فیلم (پیروزی باربارا ورث) بازی کرد که فروش خوبی داشت و باعث شهرت گری شد.
گری با  “کلارا بو- لوپه ولز-ایولین برنت”‌ یک دوره عاشقانه را سپری کرد و در سال1933 با “ورونیکا بالف” ازدواج کرد.

در سال 1936 با فیلم “آقای دیدز به شهر می‌رود” نامزد دریافت جایزه اسکار شد.
در سال 1941 با فیلم “گروهبان ‌یورک” موفق به دریافت جایزه اسکار گردید.
در سال 1942 با فیلم “غرور‌ یانکیها” بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد.
در سال1943 با فیلم “زنگها برای که بصدا در می‌آید” برای بار سوم نامزد دریافت اسکار شد.
در سال 1952 با فیلم “ماجرای نیمروز” صاحب دومین اسکار زندگیش شد.
در سال 1960 جایزه افتخاری اسکار را دریافت کرد.

و بالاخره در 13 می‌1961 در گذشت.