زهره حمیدی بازی در سینما را از سال 1371 با فیلم دلاوران کوچه دلگشا به کارگردانی حسن هدایت آغاز کرد. زهره حمیدی ، بازیگری است که همیشه در نقش های مثبت و مهربان بازی کرده است. این ویژگی ها نشات گرفته از شخصیت واقعی او است.
ولی شاید ندانید که او 6سال پیش بر اثر یک حادثه فرزند 27ساله اش را از دست داد. او در این گفت و گو از روزهای سختی که پس از این حادثه گذراند، برایمان گفته است.
می دانم خیلی سخت است اما می شود گفت وگویمان را از فوت پسرتان که فکر می کنم بدترین اتفاق زندگی تان باشد، شروع کنیم؟
بله، فوت فرزند بدترین اتفاق برای یک مادر است. من برای فیلمبرداری به اهواز رفته بودم که اطلاع دادند حامد فوت کرده است. عین 16 ساعتی که از اهواز به تهران می آمدم، برایم مانند یک عمر گذشت و لحظه ای نبود که چشمانم خیس نباشد. درست از همان لحظه که حامد متولد شده و پزشک او را در آغوشم گذاشته بود، تا مدرسه رفتن، بزرگ شدنش، همه و همه مانند یک فیلم از مقابل چشمانم گذشت. حامد من 27 سال داشت که این اتفاق برایش افتاد. او بر اثر ایست قلبی در خواب فوت کرد.
این اتفاق چگونه افتاد؟
حامد مانند تمام جوان های همسن و سالش به فکر سلامت و تناسب اندامش بود. به همین دلیل از داروهایی که در کلاس های بدنسازی به او معرفی شده بود، استفاده می کرد. این داروها روی قلبش تاثیر گذاشته بود.
هیچ وقت درباره مصرف این قرص ها با حامد حرف نزدید؟
چرا، هم من و هم پدرش مخالف این ورزش بودیم اما جوان ها کمتر حرف گوش می کنند. ای کاش مانند گذشته به جای بدنسازی ، جوان ها به زورخانه ها می رفتند.
برای حمید که قل دیگر حامد بوده، تحمل این دوری سخت بود؟
او اصلا نمی توانست این مصیبت را تحمل کند و می ترسیدم کاری دست خودش بدهد. برای همین او را به آلمان نزد خواهرش فرستادم تا دنیای تازه ای برای خودش بسازد.
دلتنگ حامد هم می شوید؟
نه، چون همیشه حامد را در کنار خودم احساس می کنم. در تنهایی خودم برایش گریه می کنم چون دوست ندارم دیگران را ناراحت کنم.
زندگی را بعد از این حادثه چگونه می بینید؟
به نظرم باید لحظه لحظه عمر را زندگی کرد. خداوند دوست دارد بنده اش شاد باشد و بخندد. باور کنید اگر شاد باشید و دیگران را هم شاد کنید، برکت زیادی به زندگی تان می آید. غم ها را فراموش کنید و با انرژی بیشتری برای به دست آوردن بهترین ها تلاش کنید. غصه نخورید که با غصه خوردن فقط خودتان و روحیه تان را می بازید.
خودتان هم اهل ورزش هستید؟
بله، اتفاقا هر وقت حال خوبی ندارم، سعی می کنم با پیاده روی و دویدن حالم را خوب کنم. ورزش برای حفظ روحیه بسیار موثر است.
بازیگری را در چه سالی و با چه فیلمی شروع کردید؟
در سال 1368 کارم را با فیلم سینمایی «دلاوران کوچه دلگشا» شروع کردم. در این فیلم نقش اول را برعهده داشتم. من در سال 1368 با وجود تاهل و داشتن 2 دختر و 2 پسر، خیلی اتفاقی و تصادفی به این عرصه وارد شدم. البته همیشه به بازیگری علاقه مند بودم و دوستانی هم داشتم که در این حیطه کار می کردند؛ از جمله منیژه حکمت که دستیار کارگردان بود. وقتی بازی در فیلم «دلاوران کوچه دلگشا» که حسن هدایت کارگردانی آن را برعهده داشت، به من پیشنهاد شد، بدون اینکه کوچک ترین تجربه کاری داشته باشم، آن را قبول کردم و انصافا هم کار قابل قبول و خوبی از آب درآمد.
یعنی بدون هیچ آشنایی ای با این حرفه، آن را قبول کردید؟
با بازیگری خیلی هم بیگانه نبودم چون در زمان تحصیل، در مدرسه با دوستانم از جمله خانم حکمت، گروه تئاتر تشکیل می دادیم و نمایش های مختلفی برگزار می کردیم. وقتی ازدواج کردم، از ادامه کار کناره گیری کردم اما خانم حکمت، آقای آهنگرانی، جمشید شاه محمدی، رمضانی و… کارگردان شدند.
قبل از اینکه اولین کارتان را آغاز کنید، خانه دار بودید؟
نه، بعد از گذراندن آزمونی به مدیریت یک مهدکودک انتخاب شدم و 2 سال مدیر مهدکودکی خصوصی بودم. می توانم به جرات بگویم که یکی از بهترین دوره های زندگی ام همان 2 سال مدیریت مهدکودک و سرو کار داشتن با کودکان بود. در ضمن فرزندانم هم پیش خودم بودند؛ با هم می رفتیم و با هم برمی گشتیم.
فکر می کنم زود هم ازدواج کرده اید، درست است؟
بله، ازدواج من و همسرم کاملا سنتی بود. ما آشنایی چندانی با هم نداشتیم. 16 سالگی ازدواج کردم و در 22 سالگی 4 فرزند داشتم. حمید و مهتا خارج از ایران هستند و بیتا در ایران زندگی می کند. حامد هم 6 سال است که در میان ما نیست. بعد از ازدواج، تصمیم گرفتم به بازیگری ادامه دهم.
بچه هایتان با شغل شما مشکلی نداشتند؟
نه، برعکس نسبت به شغل من حس خوبی داشتند اما هیچ وقت تمایلی به بازیگر شدن نشان ندادند. به نظر من بازیگری ذاتی است و به زور نمی توان، کسی را بازیگر کرد. خیلی دوست داشتم یکی از فرزندانم راه من را ادامه بدهد. البته تمایل داشتم دخترانم مانند خودم ازدواج کنند و بعد پا به این عرصه بگذارند، اما خودشان راهشان را انتخاب کردند و خوشبختانه الان در زندگی و کارشان موفق هستند.
از حال و هوای این روزهایتان برایمان بگویید. مدتی کم کار بودید.
مدتی کار نمی کردم چون پیشنهاد های خوبی نداشتم تا اینکه بازی در فیلم سینمایی «دریا کنار» پیشنهاد شد و چون نقشم را دوست داشتم پذیرفتم. در مجموع انتخاب های ما در این چند سال اخیر بسیار محدود شده است.
آیا این موضوع در تلویزیون هم صدق می کند؟
تقریبا، دلم می خواهد در یک کار تلویزیونی بازی کنم تا بتوانم انرژی بیشتری برای نقشم بگذارم و با آن درگیر شوم اما این اتفاق کمتر در کار های سینمایی می افتد.
دلتنگ چه هستید؟
روزهایی که با خانواده ام سر یک سفره جمع می شدیم و تبادل نظر می کردیم. حتی اگر یکی از خواهر و برادر ها نبود، باید صبر می کردیم که بیاید وگرنه اجازه غذا خوردن نداشتیم اما متاسفانه در این دوران نه خانواده معنای گذشته را دارد و نه بزرگ ترها حرمتی دارند.
حرف آخرتان را می خواهم با جوان هایی همسن حامد بزنید. دوست دارید به آنها چه بگویید؟
امیدوارم جوان ها کمتر به این باشگاه های بدنسازی بروند و به ورزش های سالم تر بپردازند چون بدنسازی و داروهایش فقط با جان آنها بازی می کند و به نظرم هیچ فایده ای هم ندارد.
برای مادر هایی که جوان خود را از دست داده اند، چه حرفی دارید؟
باید رفتن فرزندشان را بپذیرند و بدانند که او در کنارشان است و فقط جسمش از بین رفته. غصه خوردن ما نمی تواند دوباره آنها را برگرداند. ضمن اینکه باید بپذیریم هر آنچه در این دنیا داریم، نزد ما امانت است.
