مریم امیرجلالی | علت کم کاری مریم امیرجلالی

در ادامه گفتگویی با بازیگر سریال ترش و شیرین را میخوانید که از حال این روزها و دلیل کم کار شدنش سخن میگوید.

 

اولین دلیل آن به دسته ها و گروه هایی بازمی گردد که در این سال ها شکل گرفته و هر کسی فقط به افراد گروه خودش نگاه می کند و اگر قرار است برای فیلم یا سریالی بازیگر انتخاب کند، سراغ آنها می رود و کاری ندارد که بازیگران مستعد دیگری هم برای ایفای آن نقش وجود دارند یا نه. شکل دیگر کار هم این شده که فیلمنامه ای با کیفیت پایین نوشته می شود و براساس آن گروهی تشکیل می دهند و از بین دخترخاله و پسرخاله و اقوام و آشنایان کستی (گروهی) را می بندند و کار بی محتوا و بی سر و تهی را به عنوان سریال می سازند و روی آنتن می برند.

 

سال های قبل فرهنگ و وجدان بیشتر از امروز بود و افراد دوست داشتند اگر فیلمنامه ای را کار می کنند برای مردم جذابیت داشته باشد و از بازیگرانی استفاده کنند که مخاطبان به آنها علاقه مند هستند ولی این روزها اینطور نیست رابطه ها طوری شده که من و امثال من که با کسی رفت و آمد نداریم، از عرصه کنار گذاشته شده ایم. اگر به سریال های سال های پیش نگاه کنید، می بینید چه تعداد از بازیگران توانای ما به دلیل همین عدم رابطه با گروه های شکل گرفته، خانه نشین شده اند و برای شان سوال است که چرا ما به کار دعوت نمی شویم اما خانم و آقای فلانی مدام در آثار مختلف حضور دارند.

 

مساله دیگری که در سال های اخیر به چشم می خورد، برخورد دوگانه فیلمسازان با بازیگران است. سال گذشته من دو تله فیلم بازی کردم که وقتی خروجی آن را دیدم واقعا خودم ناراحت شدم. به دلیل اینکه اخیرا مد شده دیگر فیلمنامه ای به دست بازیگر نمی دهند بلکه داستان را تعریف می کنند و وقتی کار کلید خورد، متن را روزبه روز دراختیار شما قرار می دهند. متنی که با آنچه در ابتدا برای تان ترسیم کرده اند، کاملا متفاوت است و وقتی خروجی کار را می بینید، متوجه می شوید با حرفی که روز اول گفته شده، کاملا تفاوت دارد. این عدم صداقت محدود به این بخش نمی شود.

 

 

مثلا می گویند فلان بازیگر نقش مقابل شما را بازی می کند اما وقتی قرارداد بستید، شخص دیگری را روبه روی تان می بینید و زمانی که اعتراض می کنید، می گویند آن فرد مشکلی برایش پیش آمده و ما بازیگر دیگری را انتخاب کردیم. متاسفانه به همین راحتی به شما دروغ می گویند و در جایی که قرارداد بسته اید، کار دیگری از دست تان برنمی آید مگر اینکه تا آخر راه را بروید. درنهایت هم وقتی مردم شما را در خیابان می بینند اعتراض می کنند که چرا در چنین کاری بازی کرده اید؟! در حالی که من نوعی، در این جریان مقصر نیستم، از کجا باید می دانستم که این قدر به من دروغ گفته شده. به همین دلیل هم تعدادی از کارها را از ابتدا قبول نمی کنم تا خاطره خوب مردم از کارهای موفق سال های پیشم را از بین نبرم.

 

راستش چند سالی می شود که دیگر برای مجموعه های مناسبتی از من دعوت به کار نشده و هیچ خبر موثقی از این آثار ندارم. اما امسال کاری را انجام دادیم که کار بی نهایت خوبی بود چون یک کست فوق حرفه ای داشت و در ابتدا به ما گفتند این کار در ماه رمضان پخش می شود و من هم به عشق مردم آن را پذیرفتم اما در نهایت وقتی زمان پخش سریال رسید، باز کارهای از ما بهتران روی آنتن رفت. واقعیت این است که من از نظر مالی هیچ احتیاجی به کار ندارم و فقط به عشق مردم و جایی که در دل آنها برای خودم باز کرده ام، بازی می کنم اما این اتفاقات که می افتد جدا، آزرده می شوم.

 

 

به نظرم مسئولانی که مدام از ماهواره بد می گویند باید فکری به حال این وضعیت کنند و سیاستی را پیش بگیرند که سریال های خوب و جذاب با بازیگران توانا ساخته شود تا دوباره تلویزیون رونق سال های گذشته اش را پیدا کند. اگر بی اخلاقی ها و ارتباطات غلط برداشته شود، می توانیم امیدوار باشیم که روزهای خوب به تلویزیون و بازیگران آن بازگردد. در یک جمله، باید به توانایی بازیگران و فیلمنامه های خوب توجه کنیم تا موفق شویم.

 

وقتی کارگردان با انرژی سر کار می آید و بازیگرانش را با دقت انتخاب می کند، یقینا کارش خروجی خوبی دارد. من با آقای عطاران هیچ رفت و آمدی نداشتم اما این کارگردان تشخیص داد برای چند کارش من را انتخاب کند. یکی از ویژگی های آقای عطاران این بود که در کنار تک تک بازیگران می ایستاد و به پیشنهادهای آنها گوش می کرد و هر کدام را مناسب می دید، می پذیرفت. رابطه آنچنانی بین کارگردان و بازیگر و… وجود نداشت و فضا سالم و دوستانه بود به همین دلیل خروجی کار هم خوب و پرمخاطب می شد.