ملکه رنجبر | ملکه رنجبر از بیماری اش میگوید

رنجبر در چند ماه گذشته چند بار با بیماری مواجه شد. اولین بار قند خونش بالا رفت و این باعث شد چند وقتی در بیمارستان و منزل مجبور به استراحت شود؛ چند ماه پیش نیز دوباره به بیمارستان رفت در این فاصله حالش بهتر شده و به خانه آمده است.

 

– آن زمان هر کسی را در تئاتر راه نمی دادند. تئاتری ها عاشق بودند. روزی مرحوم حمید مقبلی برایم تعریف می کرد من یواشکی وارد سالن تئاتر می شدم. کنترل چی در سالن مرا می گرفت و بیرون می انداخت و من دوباره برای سانس بعد پنهانی وارد می شدم. از او می پرسیدم که چرا چنین کاری می کرده است و می گفت چون عاشق تئاتر بوده است و آخرش هم وارد تئاتر شد.

در آلبومش چندین عکس از کیومرث ملک مطیعی دیده می شود. می پرسم همبازی شدن شما دو نفر باعث شد عده ای فکر کنند همسر هستید. خواهرزاده اش حرفم را تایید می کند و خودش می گوید «بله حتی خیلی ها برای من نامه می نوشتند که ما عاشق تو و شوهرت هستیم و منظورشان کیومرث ملک مطیعی بود»

 

– ما با هم همکار سی ساله هستیم. با هم تئاتر کار می کردیم و در حوزه های دیگر نیز همکاری داشتیم و این باعث شده بود که در بسیاری از کارها با هم دیده شویم.

 

 

 

– با خودم می گویم این آدم هم همکار من است، سختی کشیده است و من باید به او احترام بگذارم اما الان یک نفر به خود من نمی گوید حالا که در حال مردن هستی دستت درد نکند که این همه زحمت کشیده ای.

 

 

عکسی نشانم می دهد که متعلق به زندان است و از مراسمی می گوید که قرار است یک زندانی را آزاد کند.

 

حالا تقریبا سال های زیادی از یک عمر فعالیت هنری اش را برایم ورق می زند. قدری سکوت حاکم می شود.

 

دور اتاق عکس پسرش را می بینم از 21 سالی می پرسم که در انگلیس در کنار پسرش بوده است.

 

– کار خاصی نداشتم. تنها با ایرانی ها معاشرت می کردم و بعد یک روز به پسرم گفتم من دیگر اینجا نمی مانم، می خواهم برگردم. پسرم هم گفت من هم نخواهم ماند من تحصیل نکرده ام که اینجا برای خارجی ها کار کنم. با وجود اینکه پسرم آنجا خانه و زندگی داشت و رییس یک شرکت بود استعفا داد و با من به ایران آمد.

  

– عشق ایران اجازه نداد.

 

– دیگر نه. پسرم دایم از من می خواهد که نقشی بازی نکنم من هم به او می گویم نه فریبزر جان دیگر در این سن و سال چه دلیلی برای بازی دارم؟!

 

– نه دیگر نمی خواهم بازی کنم.

 

– مگر چقدر از من قدردانی شد؟ اگر همین خانه را هم پسرم نگرفته بود، الان خانه ای نداشتم. این میان نهادهایی مثل خانه سینما هم کاری برایم انجام نداند. حتی یک تلفن هم نکردند و حالم را نپرسیدند. من که چیزی از آنها نمی خواهم نه پولی نه ثروتی و نه شهرتم را. خدا را شکر می کنم که مردم همه به من لطف دارند اما معرفت نعمت خداست اگر الان یک تلفن بکنند و حالم را بپرسند چه اتفای می افتد. پسرم به من می گوید که مادر اینقدر گله نکن اما باید گله کنم تا حداقل فردا غریبانه نمیرم.

 

– نه! نه عزیزم من حاضرم در خانه باشم و خانه داری کنم اما دیگر وارد این وادی نشوم.

 

– مردم؛ بله مردم فرق دارند. یک بار در ختم یکی از هنرمندان هیچ کس نمی توانست مرا از دست مردم نجات دهد آنقدر که مردم دور من حلقه زده بودند و می گفتند «مهتاج» ما اومد. آخر مرا به یک مغازه بردند. صاحب مغازه مجبور شد چراغ های مغازه را خاموش کند و کرکره اش را پایین بکشد. ما یک ساعتی آنجا ماندیم تا اینکه نیروی انتظامی آمد ماشین آورد و مرا با ماشین نیروی انتظامی بردند. مردم آنجا منتظرم بودند و می گفتند نگهدارید ما دوستش داریم. زمانیکه در ماشین بودم یک نفر سرش را داخل ماشین آورد و گفت ما زحمت های تو را فراموش نمی کنیم.

 

– نمی دانم من کاری نکردم تنها وظیفه ام را انجام دادم.

بغض می کند و چشم هایش خیس و شیشه ای می شوند. «زمانیکه من در بیمارستان بودم، کارمندان شهرداری به دیدنم آمدند با اینکه تنها یک کارمند بازنشسته در شهرداری بودم اما این همه سال در سینما و هنر ایران کار کردم و یک نفر از سینما و تئاتر حالم را نپرسید. آیا به اندازه یک نفر که چایی می ریزد ارزشی نداشتم. پول های زیادی می گیرند و خانه و ماشین می خرند و به دیگران حتی فکر هم نمی کنند»

 

 

 

– نه عزیزم آن زمان اصلا هنرمند احتیاجی به پول نداشت. پدر من یک عمر زحمت کشید اما پول زحمت کشی های خود را نخورد. پول ها را حساب می کرد و بعد می گفت این مقدار برای کتابخانه است و یا فلان مقدار به ساختن مدرسه تعلق دارد.

 

خدا را شکر می کنم هر خدمتی که کردم الان نه چیزی کم دارم و نه در مضیقه هستم علت اینکه این حرف ها را هم به شما می گویم این است که قدر همدیگر را بدانیم اگر شخصی یک تلفن به من بزند شخصیتش پایین نمی آید هم من لذت می برم که هنوز به یادم هستند و هم حال همکار مریض را پرسیده اند. عیبی ندارد اینها هم می گذرد.

 

– در عالم هنر همیشه لذت برده ام. همیشه افتخار می کردم. همیشه عاشقانه کار می کردم. برای کاری مثل «آسمان شهر» ما حدود دو سال شب ها تا صبح بیداری می کشیدیم. من هر کاری انجام دادم با جان و دل بوده است.

 

– اصلا نگاه نمی کنم. هیچ کاری نمی کنم… دختر خواهرم (شهین خانم) با من دعوا می کند اما من فقط می خوابم.

 

– هیچی. پسرم مرا پیش چند دکتر برده است همه گفته اند هیچ مشکلی ندارم فقط افسردگی گرفته ام.

 

– اصل کار الان است دخترم. آن زمان که جوان بودم بله همه حال مرا می پرسیدند و حتی درخواست های زیادی داشتند که در نمایش ها بازی کنم اما الان مهم است. وقتی کارت طلایی خانه سینما را به تو می دهند یعنی در اوج هنر قرار داری اما چه اوجی روی سقف خانه؟ چه کسی الان از من می پرسد که خانم رنجبر می توان برایت کاری کرد؟ خدا را شکر زندگی من تامین است فقط می خواهم از ما و نسل ما یاد کنند.

 

– حقوق بازنشستگی شهرداری هنوز وجود دارد. من احتیاجی ندارم که کسی قدمی برای من بردارد تنها دوستی و محبت است که برایم ارزش دارد.

 

– حدود یک یا دو ماه پیش نمایشی بود که نامش خاطرم نیست. خودشان به دنبالم آمدند و مرا به سالن بردند.

 

– بله نوه ام در انگلیس به خاطر هنری که در بازی نمایش داشته است موفق به دریافت بورسیه هم شده است. متاسفانه می گوید من می خواهم قضاوت بخوانم اما هنر هم می خوانم که خاطره شما را زنده نگه دارم.

 

– اشتباه می کند. هنر بخواند که چه بشود مگر چه چیزی عایدش می شود!؟ مگر من الان چه حال و روز خوبی دارم حالا که حتی اهالی تئاتر امثال ایرج راد حتی به احترام پدرم به تلفن خانه ام هم زنگ نمی زنند.

 

باید از آقای راد پرسید که آن زمان که تئاتر بوجود آمد کجا بوده است؟ تنها نامش را می شنویم که مدیر خانه تئاتر است اما چه می کند؟ اینها حتی به تشییع جنازه ها هم نمی روند، در تشییع جنازه هنرمندان عارشان می آمد زیر جنازه را بگیرند. برایشان هم اهمیتی ندارد که کسی فوت کند. با خود می گویند خب هر آدمی می میرد دیگر.

 

کاش می دانستید که پروین سلیمانی این اواخر چه مشکلاتی داشت. کاش می دانستید مهری ودادیان قبل از مرگش حتی یک نفر را نداشت که لامپ سوخته اتاقش را عوض کند. به من زنگ می زد و می گفت یک نفر را خبر کنم برود و لامپ اتاقش را عوض کند، می گفت از تاریکی می ترسد. پروین سلیمانی آخرش هم در خانه سالمندان فوت کرد.

 

من هیچ نمی توانم پاسخ دهم. دلداری دردی را از هنرمند دوا نمی کند. تنها سکوت می کنم.