دغدغه های آنا نعمتی

یک زمانی کمک می کردم اما درحال حاضر این کار را نمی کنم.

 

اوایل تعدادشان کمتر بود و فکر می کردم زنانی که تکدی گری یا دستفروشی می کنند از روی ناچاری این کار را می کنند. بعضا پیش می آمد که از آنها محصولات کوچکی که عرضه می کردند را می خریدم. اما بعد دیدم مثلا یک دختربچه ١١، ١٢ ساله بعد تر در سن١٣، ١۴ سالگی حامله بود و این کار را همچنان انجام می داد و بعد باز مشاهده می کردم که همان دختر با بچه ای که به دنیا آورده، می آید و همین کار را می کند. بعدها بچه بزرگتر که می شود در خیابان رها می شود که همین کار را انجام دهد و متوجه شدم که این کار از روی دغدغه نیست و مثل یک شغل شده است و تعداد این افراد هر روز بیشتر می شود.

احساس می کنم که همه مردم تقریبا این حس را دارند و با موارد مشابه برخورد کرده اند. شاید آن نوجوان و جوان هایی که در چهارراه ها گل می فروشند می توانند بروند در یک کارگاه و حرفه ای را یاد بگیرند و کار کنند یا می توانند کشاورزی کنند. احتیاجی نیست که حتما در تهران کار کنند، کسی که بخواهد کار کند، کارهای زیادی است که بتواند انجام دهد.

 

 

 

خیریه هایی که معمولا مراجعه می کنم، مراکزی است که بخش خصوصی آنها را اداره می کند و متشکل از تعدادی خانم و آقایانی نیکوکار است که با کمک هم مجمعی را تشکیل داده اند و دغدغه آنها سالم است و واقعا بدون چشمداشت برای این امور تلاش می کنند. من فکر می کنم گرایش به امور خیر و جمع های اینچنینی دغدغه همه است و از گذشته در جامعه ایرانی به صورت یک فرهنگ درونی درآمده است.

 

مثلا اگر در اطرافشان هم کسی نیازمند کمک باشد، دریغ نمی کنند، این درحالی است که شاید چندان هم آدم های سرمایه داری نباشند. میل به خیرات، مبرات و مشارکت در امورخیریه در وجود همه، بسته به بضاعت و توانشان وجود دارد؛ در یکی کمتر و در دیگری بیشتر. گاهی بعضی از این فعالیت ها به شکل یک وظیفه انسانی است، حالا نه فقط برای من که چهره شناخته شده ای دارم. افراد زیادی هستند که اصلا کسی آنها را نمی شناسد ولی از روی وظیفه انسانی، تمام زندگی شان را وقف این کار ها می کنند.

 

بچه بودم پیش می آمد که این کار را انجام دهم. البته مادرم روی این کار خیلی حساسیت داشت و یکبار بابت آن تنبیه شدم. مادرم یکبار یکی از کارکنان شهرداری را به من نشان داد که خیلی پیر و درحال جارو زدن زمین بود، به من گفت که وقتی تو در خیابان زباله می ریزی در این هوای سردی که ما داخل ماشین هستیم او باید این زباله ها را از سطح خیابان جمع کند، این توضیحی که مادرم به من داد خیلی ناراحتم کرد و باعث شد که همیشه در ذهنم بماند که این کار را نکنم. اگر هر آدمی بخواهد یک تکه زباله در خیابان پرت کند، این شهری که می خواهیم از طبیعت و حتی سازه هایش لذت ببریم به شدت آسیب می بیند.

 

 

 

من نیز از دسته آن خودروهای تک سرنشینی که در سطح شهر تردد می کنند هستم، خودروهای تک سرنشین یکی از آسیب هایی هستند که به محیط زیست وارد می شود و من هم متاسفانه این کار را می کنم. اغلب تک سرنشین تردد می کنم و این آلودگی کربن را به دیگر آلودگی های تهران اضافه می کنم.

 

از هیچ کدام؛ وسایل حمل ونقل عمومی ما تبدیل به یک فاجعه شده اند. حجم آدم ها در اتوبوس و متروها به حدی زیاد است که من حتی نمی توانم فکرش را بکنم که یک روز برای رسیدن به جایی از اتوبوس و مترو استفاده کنم.

 

بله حتما. درحال حاضر در بعضی کشورها در سرمای منفی ٧درجه می بینیم که مردم با دوچرخه تردد می کنند. این موضوعی است که در کشور ما هم خیلی لازم است اجرا شود. اما مهم تر از آن مسیری است که برای این دوچرخه سواران باید مهیا شود. در اتوبان ها، چهارراه ها و خیابان های شهرهای ما فضای مخصوص دوچرخه سواران درنظر گرفته نشده است. به اندازه کافی ما با مشکلاتی که موتورسواران در جامعه به وجود می آورند درگیر هستیم. درحال حاضر تهران امکان رفت وآمد با دوچرخه را نمی دهد اما اگر شرایط مناسب فراهم شود من استفاده می کنم اما درحال حاضر به دلیل نا ایمن بودن آن نمی توان این کار را کرد.

 

گاهی پیش آمده که عجله داشته و شاید کار من به این واسطه انجام شده است. گاهی خود کسانی که در صف بوده اند خودشان لطف کرده و نوبت شان را به من داده اند. نه به این معنی که سوءاستفاده ای کرده باشم اما برایم پیش آمده است.

 

اتفاقا در این مورد مثل این که حساسیت روی ما بیشتر است! بارها پیش آمده که بی خود و بی جهت جریمه شده ام.