عباس غزالی | زندگی شخصی و عکس های عباس غزالی

گفتگو با عباس غزالی

عباس غزالی در گفتگویی از بازیگری، ازدواج و تغییر بزرگ در زندگی اش گفت، در ادامه گفتگوی خواندنی بازیگر سریال هانیه را بخوانید.

ازدواج عباس غزالی

هر نسلی از بازیگری به یک جوان یاغی و شورشی نیاز دارد و در سینما و تلویزیون ما که آثاری با رویکرد و محوریت جوانانی که دغدغه ای به جز عشق داشته باشند، بسیار اندک ساخته می شود، حضور جوان یاغی هم کمتر به چشم می خورد. عمده چهره هایی که به عنوان نسل جدید وارد این عرصه شده اند، مناسب نقش های رمانتیک و کاراکترهای آثار درام و کمدی و. . . هستند.

عباس غزالی در این میان یک پدیده بود که جای خالی آن جوان یاغی و عاصی را پُر می کرد. نقش هایی که از او دیده ایم، شخصیت هایی با افکاری مشوش و کرداری انرژیک بودند که همین مساله به شاخصه بازی های پیچیده و شناسنامه دار او تبدیل شده است.

عباس غزالی یکی از معدود بازیگران جوانی است که از سطح نقش عبور می کند و به آن لایه های مختلفی می دهد تا تماشاگر، از نوسان هیجانات او لذت ببرد. برای جوان هنرمند و آینده دار هنر ما اتفاق های خوبی افتاده؛ در زمینه کاری که اولین فیلم سینمایی اش «اعترافات ذهن خطرناک من» اکران شده و در زندگی شخصی هم از دنیای تجرد خداحافظی کرده است. از بزنگاه های تازه زندگی و دیگر دغدغه هایش، از ایده آل ها تا حاشیه هایش و از سینما تا خانواده اش با صحبت کرده ایم.

عکس عباس غزالی

رضایت از اثری آبرومند

فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» یک وضعیت کامل حرفه ای را برای من در پی داشته است که از چند جهت می توانم به آن اشاره کنم. این جزء اهدافم بوده که با قدمی آبرومند وارد کار سینما بشوم و به رغم پیشنهادهای متعددی که داشتم، نمی خواستم با هر اثر و کاری این اتفاق بیفتد.

خدا را شکر این فیلم به نظرم اثری آبرومندانه و خوشایند بود. بخشی دیگر از رضایتم برمی گردد به زمان پخش کار در جشنواره که در اختتامیه آن نام من هم در فهرست کاندیداهای نقش مکمل وجود داشت. این مساله هم رضایت مرا از بازی در این فیلم تکمیل کرد. فیلم را هم که در جشنواره در کنار مردم دیدم متوجه شدم مورد رضایت آنها بود و اینها در کنار هم باعث شده تا بگویم بله از «اعترافات ذهن خطرناک من» راضی هستم.

نقد از سر حُب و بغض

تماشای فیلم در اکران عمومی کار خوبی است. من چند بار و در سینماهای مختلف کار را با مردم تماشا می کنم تا هم بازی و خودم را در پرده بزرگ از جهات مختلف ارزیابی کنم و هم اینکه عکس العمل مردم را ببینم. درست است که ممکن است در آن لحظه نظرات مخالف هم باشد و همه عکس العمل ها مناسب نباشد اما به هر حال آدم متوجه می شود کدام نظر از سر حب و بغض یا سرسری است و کدام نظر واقعا یک گله گذاری منطقی است. در سینما، عموم مردم برای تماشای کار می آیند که قطعا همه آنها درس خوانده این رشته نیستند؛ بنابراین نظرشان کارشناسانه و فنی هم نیست اما این واقعیتی است که ما برای مردم کار می سازیم.

شرافت کاری ام را لکه دار نمی کنم

نقد کارشناسانه و نگاه منتقدان، ارزشمندی خودش را دارد اما برای من- عباس غزالی- سوت و دست زدن مردم خیلی خیلی مهم تر است. به نظرم اعتبار ما به خاطر نگاه آنهاست که اگر ما را تماشا نکنند، ما هم نخواهیم بود. این برای من اصل است. حتی اگر گزیده کاری می کنم و در این رشته آرام آرام آمده ام برای این است که انتظاری را که مردم از من دارند برآورده کنم و از آنچه به عنوان اعتبار و آبرو جمع کرده ام پاسداری کنم. نمی خواهم شرافت کاری ام را لکه دار کنم که انصافا هم کار سختی است و خدا را شکر که توانسته ام بار سنگین این مسوولیت را به دوش بکشم.

بلاتکلیفی هنر و تجربه

گاهی احساس می کنم تکلیف سینما و اکران کارها مشخص نیست. بسیاری از افراد هنوز نمی دانند اصلا سینمای هنر و تجربه چیست؛ بگذارید یک مثالی بزنم، فیلم «ماهی و گربه» اثری بود که با کلی حرف و حدیث همراه بود مثلا اکران بدی می گیرد، توقیف می شود و. . . آخر سر در گروه هنر و تجربه اکران می شود. بعد در این گروه رکورددار اکران با 9 ماه روی پرده بودن می شود و تماشاگران هم از آن راضی بودند.

فیلم «پرویز» در همین سینمای هنر و تجربه 8 ماه اکران داشت. اینکه چه فیلم هایی قرار است در این رده قرار بگیرند مشخص نیست. یعنی معلوم نشده هنر و تجربه مختص کارهای خاص یا توقیف شده است یا نه، به شکل دل بخواهی یکسری آثار را در این گروه اکران می کنند. برای من خیلی عجیب است که چطور فیلمی مانند «اعترافات ذهن خطرناک من» که در جشنواره مورد استقبال قرار می گیرد، در حوزه بین الملل به عنوان فیلم برتر از کارگردانش تقدیر می کنند یا در جشنواره در چندین رشته کاندیدا می شود، سر از سینمای هنر و تجربه درمی آورد. این مساله من بازیگر را گیج می کند. اما خدا را شکر مردم از همین رویه هم استقبال و حمایت می کنند و پشت سینماگران مستقلی را که به سختی فیلم می سازند خالی نکرده اند.

ادای دین به جای کپی

من این ماجرای قیاس کردن فیلم ها را نمی فهمم. اینکه می گویند «اعترافات ذهن خطرناک من» مثلا کپی فیلم «ممنتو» است به نظرم منتفی است یا این را که بگوییم سیامک صفری شبیه آن بازیگر در آن فیلم بازی کرده اصلا قبول ندارم. بله شکی نیست که کارگردان یا هر فیلمسازی به سبک و ساختاری علاقه دارد و ممکن است دلش بخواهد به نوعی در لحظاتی از کارش به آن اثر یا سبک ادای دین بکند و آن را در کاری که انجام می دهد به شکل قصه ای که دوستش دارد بگنجاند؛ اینکه ایرادی ندارد.

دلیلی ندارد چون فیلمی به اسم «ممنتو» یا کارهایی مشابه ساخته شده اند ما دیگر سراغ آن سوژه نرویم. مثل این است که بگویند چون یک بار کسی نقش دکتر را بازی کرده پس دیگر نباید نقش دکتر را بازی کرد. به نظرم کارگردان می تواند فضایی را که دوست دارد با قصه ذهنی خود روایت کند.

گله های منصفانه لطفا

راستش وقتی بازی در این فیلم به من پیشنهاد شد اصلا مساله کپی کاری در ذهنم نیامد. اتفاقا فقط از کاراکتری که پیشنهاد شده بود خوشم آمد و با آن ارتباط برقرار کردم و در کل قصه مرا جذب کرد. به نظرم هر نقد یا گلایه ای هم اگر هست باید منصفانه گفته شود؛ نه اینکه با الفاظی چون خوشم آمد یا خوشم نیامد کار را تحلیل کرد. حتی اگر حس می کنیم کپی صورت گرفته بیاییم بگوییم آیا کپی خوبی بوده یا نه. بعضی نقدها، نقد نیست کاملا مشخص است که غرض ورزی شخصی است.

نمره 20 برای صبر

یک اعتراف بکنم که در این چند سال انتظار ویژه تری داشتم اما صورت نگرفت. از این بابت به خودم نمره 20 می دهم که هول نکردم و زمانی که واقعا پیشنهادهایی سرازیر شدند با آنکه از هر نظر نیاز داشتم که کارهایی را بپذیرم اما باز هم صبر کردم. در جشنواره گذشته که در آن حضور نداشتم، می توانستم دست کم 4 فیلم را داشته باشم اما نپذیرفتم و بابت این مساله حتی گاهی تب می کردم. اما وقتی کارها پخش شدند خدا را شکر کردم که نپذیرفتم و دیدم اشتباه نکرده ام.

من اول راه سینما نیاز به کارهایی داشتم که به بهتر شدن من کمک کنند. وقتی تحسین های جشنواره و واکنش مردم را در جشنواره نسبت به «اعترافات ذهن خطرناک من» دیدم خدا را بسیار شکر کردم که جواب صبرم را به خوبی گرفته ام.

عکس های عباس غزالی

بازی با چوب و نقاشی

کار و پیشه ای به جز بازیگری که از آن پول دربیاورم ندارم اما کاری که به اصطلاح پولی نباشد و دلی انجام بدهم، کار با چوب است. خودم را با مجموعه چوب هایم سرگرم می کنم، چوب ها را می گیرم و به شکل هایی که دوست دارم درمی آورم.

راستش در بچگی من هم زیاد نقاشی می کشیدم و خانوادگی نقاشی مان خوب بود اما این یونس بود که در آن کاملا جلو رفت و حرفه ای کار کرد. من هم یک قدم عقب تر از او در نقاشی ایستادم. یک زمان به خودم آمدم که دیدم در سه راهی فوتبال، بازیگری و نقاشی، سرگرم بازیگری شده ام و آن را انتخاب کردم.

علایق یک بیننده حرفه ای فوتبال

این روزها دیگر فوتبال را در حد یک تماشاگر حرفه ای دنبال می کنم و زیاد به آن نمی پردازم؛ مگر آنکه برای تفریح و سلامت بازی کنم. به نظرم ورزش برای هر انسانی لازم است و برای بازیگرها به شکل خاص تر چون لازم است برای ایفای نقش های مختلف بدن آماده و نرمی داشته باشند. من همه به جز فوتبال گاهی به شنا می پردازم.

بزرگ شدن بعد از فوت پدر

اینکه آدم عزیزی را از دست بدهد، تاثیر منفی می گذارد و برای من هم از دست دادن پدرم اتفاق بسیار غم انگیزی بود. اما از نگاهی دیگر یک خودسازی در آدم شکل می گیرد و ریزتر که می شوی می بینی گاهی اگر اتفاقی تا این حد تلخ و مهم نیفتد ممکن است خیلی طول بکشد تا شما به مرحله بهتری برسید؛ بهتر از نظر پذیرش مسوولیت و نگاه جدی به زندگی. فوت پدرم اتفاقی بود که آن زمان اصلا انتظارش را هم نداشتم و این باعث شد ناگهان در گودی ای قرار بگیرم که هیچ پیشینه ذهنی درباره اش نداشتم و نمی دانستم که چه خواهد شد.

مثل یک جور غافلگیری بود. اما اتفاق افتاد و. . . یک بار با دوستی صحبت می کردم که آخرین بار زمانی همدیگر را دیدیم که پدرم فوت نشده بودند. بار دیگری که او را دیدم یک سال از فوت پدرم گذشته بود. وسط حرف هایش به من گفت عباس چقدر عوض شدی. اول خیلی متوجه نشدم و فکر کردم شاید منظورش تیپ یا فیزیکم است اما بعد گفت انگار بزرگتر شده ای. . . این حرف برایم جالب بود. فکر که می کردم دیدم بعد از فوت پدرم یک دفعه خیلی بزرگ شده ام و انگار مسوولیت پذیری را بیشتر و بهتر درک می کنم. سخت بود خیلی سخت اما سعی کردم آن بار سنگین را بپذیرم و به دوش بکشم.

تازه داماد و نظرهای تازه

چند ماهی است که متاهل شده ام و البته همسرم در شاخه دیگری از هنر قدم برمی دارند و معمار هستند. شاید به نوعی ازدواج دومین نقطه عطفی در زندگی ام باشد که مرا بزرگتر هم کرده است و از این اتفاق احساس خوبی دارم. راستش به نظرم علی رغم این تفکر که جا افتاده بین همکاران که به قول شما آنهایی که دم به تله داده اند با توقف یا کندی پیشرفت کاری روبه رو می شوند اصلا این طور نیست.

من هم تا یکی، دو سال پیش به همین صورت فکر می کردم اما بعد فرمول نگاهم را در زندگی تغییر دادم. نگاهم این است که همیشه می شود از شکل دیگری هم به ماجراها نگاه کرد. خواندن چند کتاب باعث شد تا نگرشم نسبت به مسائل عوض شود. به رفقایم و همه کسانی که این مصاحبه را می خوانند هم توصیه می کنم نگرش خود را نسبت به مسائل عوض کنند؛ نه اینکه حالا الزاما بروند و ازدواج کنند اما یاد بگیرند طور دیگری هم می شود به ماجراها نگاه کرد.

بهترین ملاک در همسرم

درست است که ازدواج و زن گرفتن یک نوع انتخاب است اما قطعا بسیار متفاوت از خریدن مثلا یک پفک است. چیزی نیست که بگویی الان خیلی خوب است و بعد بگویی رهایش می کنم و نمی خواهم. برای همین نیاز داشتم تحقیق کنم، فکرم را تغییر بدهم، مطالعه کنم و درست و دقیق تصمیم بگیرم. الان هم می گویم که انتخابم بسیار درست بوده و همسرم به رغم آنکه در کار ما نیست اما مشوق من است و وضعیت بسیار سخت و عجیب بازیگری را درک می کند. همیشه هم به کارم نگاه کارشناسانه دارد. معتقدم که او می تواند همیشه یار و یاور من بماند و درک بالایی که از نوع کارم دارد و زندگی غیرنرمالی که یک بازیگر ممکن است داشته باشد، مهم ترین ملاکی است که در او دیدم.

ماجرای آن کتاب عجیب

مطالعه همیشه برایم جذاب بود و هست. خواندن کتاب های تکنولوژی فکر، بسیار به تغییر نگاه و افکار من کمک کرد. یکی از دستاوردهای این تغییر نگرش خوب هم نگاهم به مقوله ازدواج بود. شاید اگر چند سال پیش بود و این دیدگاه را نداشتم هنوز در برابر ازدواج ایستادگی می کردم. اخیرا کاری خواندم به نام «چهار اثر» که به همه پیشنهاد می کنم آن را مطالعه کنند. نویسنده آن «فلورانس اسپاول شین» که در واقع طی زندگی اش 4 کتاب در حوزه انرژی فکر و خداشناسی نوشته که بعد از فوتش مجموع آنها را یک مجله به نام 4 اثر منتشر کرد. آشنایی من با این کتاب بسیار جالب بود.

یک روز برای کمک به اسباب کشی یکی از دوستانم رفته بودم که وقتی وسایل را بردیم و خانه خالی شد، دیدم یک سری خرت و پرت از جمله چند کتاب روی زمین مانده است. از دوستم پرسیدم اینها چیست گفت دیگر لازمشان ندارد و می خواهد آنها را دور بریزد. در میان آن کتاب ها این کتاب هم بود که جلد سبز رنگی داشت و مرا جذب کرد؛ آن را برداشتم و ورق زدم. در ابتدا مثل کودکی بودم که از یک کتاب فقط عکس هایش را سرسری می بیند اما وقتی کمی از آن را خواندم جذبش شدم. حالا هم به نظرم یکی از بهترین هدایایی است که می توانید به دوستی بدهید.

لباس پوشیدن بدون حرف و حدیث

همیشه می گویم روی مد و به روز بودن خیلی خوب است اما به شرطی که مطابق با معیارهای جامعه ات باشد. بهتر از روی مد بودن این است که لباسی را بپوشی که هم خودت از آن لذت ببری هم مطابق فرهنگ و جامعه ات باشد. به هر حال شما در بازیگری خواه یا ناخواه الگوی عده ای می شوید و برای من هم مهم بوده که پوشش و رفتار قابل قبولی داشته باشم. ضمن آنکه دوست ندارم طوری لباس بپوشم که انگار مجزا از سایرین هستم. یک پوشش ساده، مرتب و شیک را که حرف و حدیث نداشته باشد و بی شیله پیله باشد به هر مدی ترجیح می دهم.

عباس غزالی در کودکی