نیوشا ضیغمی در ما همه گناهکاریم
نیوشا ضیغمی بازیگر 36 ساله کشورمان که به تازگی در فیلم ما همه گناهکاریم ایفای نقش کرده , درباره نقش خود در این فیلم توضیحاتی میدهد.
نیوشا ضیغمی از بازیگران سینما و تلویزیون است که همیشه پذیرای نقش های عجیب و غافلگیرکننده بوده و به همین دلیل کارنامه ای متنوع از انواع و اقسام نقش ها دارد.
نیوشا ضیغمی بازیگر فیلم ما همه گناهکاریم
او تاکنون در فیلم هایی همچون «تردست»، «شوریده»، «پارک وی»، «مواجهه»، «گناه من»، «حس پنهان»، «توفیق اجباری» و «اخراجی های 1و2» بازی کرده و با کارگردان هایی چون مسعود جعفری جوزانی، محمدعلی سجادی، فریدون جیرانی، مسعود ده نمکی و… همکاری کرده است.
ضیغمی اکنون پس از تجربه هایی متفاوت با نقش «دیبا» در فیلم «ما همه گناهکاریم» به کارگردانی حسن ناظر بر پرده سینما حضور دارد. او در این فیلم نقش زنی روانی و هیستریک را بازی می کند.
او به مردی که برای مداوای تومور دخترش پول نیاز دارد، کمک می کند اما در پشت این کار او سوءنیت های زیادی وجود دارد.با این بازیگر درباره فیلم «ما همه گناهکاریم» هم صحبت شدیم.
نکته مهمی که در شخصیت «دیبا» در فیلم «ما همه گناهکاریم» وجود دارد تناسب و هماهنگی بازی شما با خصوصیات روانی نقش است، طوری که انگار نقش «دیبا» از اول برای شما نوشته شده. شما چندمین انتخاب حسن ناظر (کارگردان فیلم) برای بازی در این نقش بودید؟
«دیبا» از اول برای من نوشته نشده بود. حتی اگر قرار بود بر مبنای تجربیات بازی گذشته، نقش من را انتخاب می کردند باید نقش سارا با بازی الهام حمیدی را به من می دادند که البته این پیشنهاد را هم دادند و خودم رد کردم. چون مشابه آن نقش را زیاد بازی کرده بودم. من یک تجربه شیرین در اوایل بازیگری ام در فیلم «شوریده» داشتم که تقریبا یک لایه یا یک وجه آن، شخصیت «دیبا» بود و در کل همیشه دلم می خواهد نقش های متفاوت بازی کنم. نقش سارا هم البته لایه ها و پیچیدگی های خودش را داشت، اما برای من نقش دیبا جذاب تر بود.
نیوشا ضیغمی و الهام حمیدی در ما همه گناهکاریم
در طول کار از انتخاب این نقش پشیمان نشدید؟
نه. به خاطر این که نقشم را دوست داشتم. ضمن این که فیلم «ما همه گناهکاریم» نقش یک و دو زن ندارد و نقش من و خانم حمیدی تقریبا برابر است.
بنابراین از جهت اندازه نقش و میزان پرداخت به آن راضی بودید؟
بله. البته این را هم بگویم که بعضی از سکانس های نقش «دیبا» به دلیل ممیزی حذف شد، اما در نهایت وقتی فیلم را روی پرده دیدم از میزان حضورم راضی بودم. ضمن این که به نظرم متراژ نقش مهم نیست و این تاثیرگذاری نقش است که اهمیت دارد.
فیلمنامه چند درصد از وجوه شخصیتی دیبا را برای شما آشکار کرد؟
به نظرم رفتار و کردار امروز هر انسانی حاصل اتفاقاتی است که در طول زندگی اش می افتد. شما هیچ انسانی را نمی توانید فارغ از گذشته اش مورد قضاوت قرار دهید. دیبا هم یکی از قربانیان اجتماعی است که مشابه او را زیاد می بینیم. در جامعه ما زیادند زن هایی که به ظاهر آراسته، زیبا، مرفه و… هستند، اما درونی ویران دارند. این گونه زن ها زیادند و این تعداد زیاد هولناک است. از این جهت که زن بنیان ساز یک خانواده و در نهایت یک جامعه است، بنابراین جامعه ای که بنیان سازانش زن های ویران با ظاهری موجه هستند، آینده مبهمی دارد.
از منظر روان شناختی این طور زن ها نه تنها از اطرافیان و زندگی که از خودشان هم بیزارند و دیبا هم نمونه ای از آنهاست. چنین تصویری برای شما به عنوان ایفاگر این نقش از قبل طراحی شده بود یا درباره او تحقیق کردید؟
در وهله اول این که انسان اگر خودش را دوست نداشته باشد هرگز نمی تواند دیگری را دوست بدارد. وقتی انسان به جایی می رسد که خودش را دوست ندارد و از تنهایی اش می ترسد ممکن است دست به انجام هر کاری بزند. نمونه زن هایی مثل دیبا که تنهایند، در زندگی با شکست مواجه شدند، کازینوی زیرزمینی دارند و… زیاد است. من برای ایفای این نقش (و البته تمام نقش هایی که بازی می کنم) شناسنامه می نویسم. یعنی در ذهنم زندگی آن شخصیت را مرور می کنم و ابعادش را می شناسم. برای ایفای این نقش هم به آسایشگاه های روانی نرفتم تا نمونه این شخصیت را ببینم و از روی او بازی کنم. چون این آدم ها را در این جامعه زیاد دیدم. من به عنوان یک بازیگر خوب می بینم، خوب می شنوم و خوب به خاطر می سپارم.
به نظر خودتان در مسیر بروز حالت های روانی و عصبی دیبا در قسمت هایی دچار اغراق نشدید؟
دیبا آدم نرمالی نیست و کاملا هیستریک است. او مجموعه ای از ترس، تنهایی، عقده و… است و من تمام سعی ام را کردم که حالت های او را به دور از گل درشتی و واقعی نشان دهم. خودم اصلا خوشم نمی آید در بازی ام شلوغ کاری داشته باشم، اما در چند سکانس از این فیلم خواستم تماشاگر را به این نتیجه برسانم که این زن اصلا حالت طبیعی ندارد.
با «دیبا» احساس مشترکی هم داشتید؟
قطعا درونم سرخوردگی، تنهایی و… نیست، اما این حس را به عنوان یک زن می توانم درک کنم. دیبا حتی یک عشق در زندگی نداشت، کسی را نداشت که به او اعتماد کند، توجه کند و…،تمام اینها خیلی تلخ است.
ایفای این نقش در زندگی خودتان هم تاثیرگذار بود؟
طبیعتا ایفای هر نقشی در زندگی بازیگر یک تجربه است که شاید فرصت این تجربه را هیچ وقت در زندگی شخصی اش نیابد. این اصلا از جذابیت های بازیگری است. بعد از هر نقشی دریچه ای برایت باز می شود که فکر می کنی می توانی اینجوری هم زندگی کنی.
نقش نیوشا ضیغمی در فیلم ما همه گناهکاریم
از این که دیبا آنقدر بدجنسی می کرد حرص نمی خوردید؟
چرا. اتفاقا خیلی ها هم به من در سالن سینما گفتند چرا این زن آنقدر بد است!
خوشبختانه شما خودتان هم در زندگی شخصی وضعیت مالی مناسبی دارید، اما در قالب نقش دیبا می پرسم که زندگی اشرافی چطور بود؟
راستش را بخواهید ابعاد خوشبختی به میزان دارایی و ثروت بستگی ندارد. من در زندگی به این نتیجه رسیدم که اگر ثروتمندترین آدم دنیا باشی، اما دیده نشوی، عشق نداشته باشی، احترام نگیری، از درون شاد نباشی و… هیچ نداری. خیلی ها را می شناسم که از نظر مالی ثروتمند نیستند، اما با کمترین و کوچک ترین اتفاق ها از ته دل خوشحال می شود. آنها پول ندارند، اما خوشبخت هستند.
سخت ترین قسمت بازی در این فیلم کدام قسمت بود؟
سکانسی که دیبا با فرهاد (با بازی امیر آقایی) در آشپزخانه درگیری لفظی پیدا می کند. آن هم از این جهت که باید ریتم آن سکانس در می آمد.
بازی مقابل آقای آقایی و خانم حمیدی چقدر روی کار شما تاثیرگذار بود؟
البته من تحت هر شرایطی بازی خودم را انجام می دهم، اما در مجموع بازی آقای آقایی و خانم حمیدی را همیشه دوست داشتم و در این فیلم هم از همکاری با آنها خوشحالم.
«ما همه گناهکاریم» بازتاب های متفاوتی در فضاهای مجازی داشت و گاهی ممکن است بر اساس همین بازتاب ها در پست های اینستاگرامی شما کامنتی بگذارند و بعضا توهینی هم بکنند. واکنش تان نسبت به این اظهارنظرها چیست؟
برایم جالب است که تا امروز بازتاب های فضاهای مجازی خیلی بد نبوده. با این که من جزو بازیگرانی هستم که به محض این که پستی می گذارم گروهی از در و دیوار می ریزند و فحاشی می کنند، اما خدا را شکر که در این مدت پست هایی که راجع به «ما همه گناهکاریم» گذاشتم خیلی هجمه انتقادی نداشته است. البته من آدم انتقادپذیری هستم و قطعا به این فیلم هم انتقاد وارد است، اما خوشحالم که تا حالا فحاش های مجازی فحش ندادند.
از شرایط اکران فیلم راضی هستید؟
کاش در سینمای ما شرایط اکران فیلم مساوی و منصفانه بود. تهیه کننده ای که با هزار و یک مشکل فیلمش را به مرحله اکران می رساند، چرا باید قربانی مافیای اکران شود؟ امروز گروهی هستند که اکران را به دست گرفتند و فقط فیلم هایی که خودشان در آن شریک هستند یا می خواهند را به اکران قابل قبول می رسانند و باقی هیچ. آیا این درست است؟
در مجموع شخصیت دیبا و فیلم «ما همه گناهکاریم» چه جایگاهی در کارنامه کاری شما دارد؟
تم داستان فیلم بیماری بود که دختر پیمان عباسی (فیلمنامه نویس کار) دچار آن شد و خدا را شکر به خیر گذشت. حتی من خودم پیشنهاد نوشتن این فیلم را با این محوریت به او دادم که البته در برخی جاها هم حالش بد می شد و نمی توانست بنویسد. من همان موقع هم به این موضوع فکر می کردم که اگر بچه کسی که به لحاظ مالی استطاعت کافی ندارد دچار بیماری سختی شود، تکلیفش چیست؟ چکار باید بکند؟ کجا برود؟ و… .چه کسی می تواند بنشیند و مرگ تدریجی بچه اش را ببیند. قطعا این آدم در چنین شرایطی ممکن است دست به انجام هر کاری بزند. نباید هیچ کسی را مورد قضاوت قرار داد وقتی در شرایطش نیستیم.
