فواید و علائم کمبود منیزیم + میزان نیاز روزانه، منابع غذایی و تداخلات دارویی

وقتی به بیشتر افراد می‌گوییم یک ماده مغذی را نام ببرید که در رژیم غذایی‌‌تان وجود ندارد، احتمالاً پاسخ اکثریت آن‌ها کلسیم، ویتامین D یا آهن است. در میان پاسخ‌ها کمتر کسی به منیزیم توجه دارد، در صورتی که این ماده نیز مانند کلسیم و آهن ازجمله مواد ضروری برای بدن است. اما از کجا بدانیم رژیم غذایی‌مان حاوی این عنصر مهم است یا خیر. پاسخ ساده است.

اگر شما سبزیجات برگ‌دار، غلات کامل، مغزها و دانه‌ها را به طور منظم مصرف نمی‌کنید، احتمالاً رژیم غذایی‌تان فاقد مـنیزیم کافی است. مقدار ناکافی منیزیم پیامدهای زیادی دارد. اگر علاقمند هستید که درباره نقش منیزیم در بدن، میزان توصیه‌شده مصرف روزانه (RDA) برای هر گروه سنی و منابع غذایی حاوی مـنیزیم‌ بدانید، در این مقاله به تمام این سؤالات شما پاسخ داده‌ایم.

منیزیم چیست؟

منیزیم (+Mg2) یک ماده معدنی ضروری و هم یک کوفاکتور (هم‌عامل: یک جزء غیرپروتئینی در آنزیم‌ها که نقش کاتالیزوری دارد) برای بیش از ۳۰۰ واکنش سوخت‌و‌ساز در بدن است.

بدن ۲۵ گرم مـنیزیم‌ دارد که حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد آن در استخوان‌ها و مابقی در بافت‌های نرم ذخیره شده است. مـنیزیم‌ یک یون فلزی دوظرفیتی و چهارمین کاتیون فراوان در بدن بعد از کلسیم، پتاسیم و سدیم است.

فواید منیزیم برای سلامتی

منیزیم یک عامل اصلی برای عملکرد مناسب چندین بخش مختلف بدن از جمله قلب، استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و اعصاب است. بدون وجود مـنیزیم‌ کافی در بدن، این بخش‌ها درست کار نمی‌کنند. در ادامه مقاله راجع به عملکرد منیزیم در بدن و تأثیرات آن بر سلامت صحبت می‌کنیم.

1) سلامت استخوان‌ها

منیزیم در ساخت و شکل‌گیری استخوان‌ها نقش داشته و بر فعالیت استئوبلاست‌ها (سلول‌های استخوان‌ساز) و استئوکلاست‌ها (سلول‌هایی که بافت استخوان را جذب یا تجزیه می‌کنند) تأثیر دارد. همچنین مـنیزیم‌ بر مقدار هورمون پاراتیروئید و شکل فعال ویتامین D تأثیر دارد؛ این دو مورد تنظیم‌کننده‌های اصلی تشکیل و بازجذب (هموستاز) استخوان‌ها هستند.

مطالعات متعددی به یک رابطه مثبت بین جذب مـنیزیم‌ و تراکم مواد معدنی استخوانی در مردان و زنان پی برده‌اند. همچنین مطالعه دیگری نشان داده است که در مقایسه زنان مبتلا به پوکی استخوان با زنان مبتلا به استئوپنی (بیماری کاهش تراکم استخوان که باعث تضعیف استخوان‌ها می‌شود) و زنان سالم، زنان مبتلا به پوکی استخوان میزان منیزم سرمی پایین‌تری داشته‌اند. مجموع این یافته‌ها و مطالعات دیگر نشان می‌دهد که کمبود مـنیزیم‌ می‌تواند یک عامل خطر ابتلا به پوکی استخوان‌ باشد.

مطالعات اندکی هم نشان می‌دهند که افزایش جذب منیزیم از غذا یا مکمل‌ها، تراکم معدنی استخوان را در زنان یائسه و زنان مسن بالا می‌برد. برای مثال، یک مطالعه کوتاه‌مدت دریافت که مصرف روزانه ۲۹۰ میلی‌گرم منیزیم (به صورت منیزیم سیترات) به مدت ۳۰ روز در ۲۰ زن یائسه مبتلا به پوکی استخوان در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف کردند، از بازگردش‌های استخوانی (تجزیه بافت استخوان و جایگزینی آن با سلول‌های جدید با همراه با اندکی تغییر شکل) جلوگیری کرد و نتایج این تحقیق نشان داد که مـنیزیم‌ می‌تواند پوکی استخوان را کاهش دهد.

با وجود آنکه رژیم‌های غذایی که مقدار توصیه‌شده مـنیزیم‌ را تأمین می‌کنند، می‌توانند سلامت استخوان را افزایش دهند، اما برای روشن کردن نقش مـنیزیم‌ در پیشگیری و کنترل پوکی استخوان به تحقیقات بیشتری نیاز است.

2) دیابت

تحقیقات انجام‌شده، رژیم غذایی با مقدار بالای منیزیم را با ریسک کمتر ابتلا به دیابت نوع دو مرتبط دانسته‌اند. احتمالاً به این دلیل که مـنیزیم‌ نقش مهمی را در کنترل گلوکز و سوخت‌و‌ساز انسولین ایفا می‌کند.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ گزارش داد که بیشتر افراد مبتلا به دیابت، و البته نه همه آن‌ها، در بدنشان مقدار مـنیزیم‌ پایینی دارند و به همین خاطر منیزیم در کنترل دیابت نقش دارد.

کمبود منیزیم می‌تواند مقاومت به انسولین را بدتر کند که این وضعیت اغلب پیش از ابتلا به دیابت نوع ۲ بروز می‌کند. از طرف دیگر، مقاومت به انسولین، می‌تواند باعث کاهش سطح مـنیزیم‌ شود.

در بسیاری از مطالعات، محققان بین رژیم غذایی با مقدار بالای منیزیم و دیابت ارتباطی پیدا کرده‌اند. به‌علاوه، یک بررسی سیستماتیک نشان می‌دهد که مصرف مکمل‌های منیزیم می‌تواند حساسیت به انسولین را در افرادی با سطح مـنیزیم‌ پایین بهبود ببخشد.

با این حال، پیش از اینکه پزشکان برای کنترل قند خون افراد مبتلا به دیابت، مصرف منظم منیزیم را تجویز کنند محققان باید شواهد بیشتری را جمع‌آوری کنند.

3) سلامت قلب و عروق

بدن انسان برای حفظ سلامت عضلات از جمله قلب به مـنیزیم‌ نیاز دارد. مطالعه‌ای نشان داده است که منیزیم نقش مهمی در سلامت قلب دارد.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۸ گزارش داد که کمبود منیزیم می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات قلبی و عروقی را در افراد بالا ببرد. این موضوع تا حدی به خاطر نقش منیزیم در سطح سلولی است. محققان این پژوهش مشاهده کردند که کمبود مـنیزیم‌ در افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلبی شایع است و می‌تواند نتایج بالینی (تغییرات قابل اندازه‌گیری در سلامت یا کیفیت زندگی فرد) آن‌ها را بدتر کند.

نقش مـنیزیم‌ در سلامت قلب به قدری است که افرادی که بلافاصله پس از حمله قلبی منیزیم دریافت می‌کنند، خطر مرگ در آن‌ها کاهش پیدا می‌کند. گاهی اوقات، پزشکان در طول درمان نارسایی احتقانی قلب، برای کاهش خطر آریتمی قلب، یا ضربان غیرمعمول قلب از مـنیزیم‌ استفاده می‌‌کنند.

بنابر نتایج مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹، افزایش جذب منیزیم، احتمالاً خطر سکته مغزی را در شخص کاهش می‌دهد. آن‌ها گزارش می‌دهند که هر ۱۰۰ میلی‌گرم در روز افزایش مصرف منیزیم، خطر سکته مغزی را تا ۲ درصد کاهش می‌دهد.

برخی تحقیقات هم بیان کرده‌اند که مـنیزیم‌ در فشار خون نقش دارد. با این حال، بنابر گزارش اداره مکمل‌های غذایی ایالات متحده (ODS)، نتایج یک تحقیق جدید نشان می‌دهد، مصرف مکمل‌های مـنیزیم‌، فقط به میزان اندکی باعث کاهش فشار خون می‌شود.

رابطه میان مصرف منیزیم و سلامت قلب باعث شده است تا اداره مکمل‌های غذایی ایالات متحده درخواست کند پژوهش گسترده‌ای برای درک نقش مـنیزیم‌ بر سلامت قلب و پیشگیری از بیماری‌‌های قلبی عروقی انجام شود.

4) افسردگی

منیزیم به عملکرد صحیح مسیرهای عصبی کمک می‌کند. عدم کارکرد درست این کانال‌های عصبی منجر به اختلالات خلق‌وخو مثل افسردگی و اضطراب می‌شود. در مطالعات متعددی، مشخص شده است که میزان پایین مـنیزیم‌ با افزایش افسردگی ارتباط دارد. با وجود این، تعداد اندکی کارآزمایی بالینی تصادفی، نتایج منسجمی را درباره مؤثر بودن مکمل مـنیزیم‌ برای درمان افسردگی نشان نداده‌اند. گروه‌های کنترل در این آزمایش‌ها، که دارونما یا داروی ضدافسردگی دریافت کرده بودند، اثراتی مشابه گروهی نشان دادند که مکمل منیزیم دریافت کرده بودند. این آزمایش‌ها، تعداد اندکی شرکت‌کننده در دوره زمانی کوتاهی از یک تا هشت هفته داشتند. کارآزمایی‌های طولانی‌تر با استفاده از مقیاس رتبه‌بندی استاندارد افسردگی برای ارزیابی بهتر ارتباط بین منیزیم و افسردگی لازم است.

6) سردرد میگرنی

منیزیم‌درمانی به پیشگیری یا تسکین سردردها کمک می‌کند؛ چراکه کمبود منیزیم بر انتقال‌دهنده‌های عصبی تأثیر می‌گذارد و انقباض رگ‌های خونی را کاهش می‌دهد. هر دوی این موارد از عواملی هستند که پزشکان با میگرن مرتبط می‌دانند.

افرادی که دچار میگرن می‌شوند، ممکن است در مقایسه با دیگران میزان مـنیزیم‌ کمتری در خون و بافت‌های بدنشان داشته باشند. در طول حملات میگرن نیز ممکن است سطوح منیزیم در مغز شخص پایین باشد.

یک بررسی سیستماتیک در سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهد که منیزیم‌درمانی می‌‌تواند برای پیشگیری از میگرن مفید باشد. محققان بیان می‌کنند که مصرف ۶۰۰ میلی‌گرم منیزیم سیترات برای درمان میگرن یک پیشگیری مؤثر و ایمن به نظر می‌رسد.

بنیاد میگرن آمریکا گزارش می‌دهد که مردم اغلب برای پیشگیری از بروز میگرن مقادیر ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلی‌گرم مـنیزیم‌ را به طور روزانه مصرف می‌کنند. البته به نظر می‌رسد مقدار مؤثر گفته‌شده بالا باشد و استفاده از این درمان باید فقط تحت نظر پزشک انجام شود.

7) سندرم پیش از قاعدگی (PMS)

منیزیم می‌تواند در بهبود سندرم پیش از قاعدگی (PMS) هم نقش مؤثری داشته باشد. مطالعاتی در مقیاس کوچک نشان می‌دهند که مصرف مکمل‌های منیزیم همراه با ویتامین B6 می‌تواند علائم PMS را بهبود ببخشد. با این حال، یک بررسی مروری در سال ۲۰۱۹ گزارش می‌دهد که این تحقیق کمی نامشخص است و مطالعات بیشتری لازم است.

کالج آمریکایی متخصصان زنان و زایمان ایالت متحده نیز در این خصوص بیان می‌کند که مصرف مکمل‌های مـنیزیم‌ به کاهش نفخ، تغییرات خلق‌وخو، و حساس شدن سینه‌ها در سندرم پیش از قاعدگی کمک می‌کند.

گروه‌های در معرض خطر کمبود منیزیم

اما چه زمانی کمبود منیزیم رخ می‌دهد و بیشتر چه افرادی مستعد ابتلا به آن هستند؟ کمبود منیزیم زمانی بروز می‌کند که مقدار مصرف آن کمتر از میزان مصرف روزانه توصیه‌شده (RDA)، اما بیشتر از مقدار لازم برای پیشگیری از کمبود آشکار باشد. در ادامه به افرادی خواهیم پرداخت که بیشتر از دیگران در معرض خطر کمبود منیزیم هستند. این دسته از افراد که معمولاً مقدار ناکافی از این ماده را مصرف می‌کنند یا به بیماری مبتلا هستند یا داروهایی مصرف می‌کنند که جذب مـنیزیم‌ را از روده‌ها کاهش می‌دهد یا دفع این ماده را از بدن افزایش می‌دهد. افرادی که در این گروه قرار می‌گیرند شامل:

افراد مبتلا به بیماری‌های گوارشی

اسهال مزمن و سوء جذب چربی ناشی از بیماری کرون (نوعی بیماری التهابی روده)، بیماری سلیاک (عارضه‌ای که در آن در اثر مصرف گلوتن بدن به بافت‌های خود حمله می‌کند و باعث تخریب بافت روده کوچک می‌شود) و التهاب منطقه‌ای روده می‌تواند منجر به کاهش و حذف منیزیم در طول زمان شود. برداشت یا بای‌پس روده کوچک، به ویژه ایلئوم (دراز روده) معمولاً به سوء جذب و کاهش مـنیزیم‌ منجر می‌شود.

افراد مبتلا به دیابت نوع ۲

کمبود منیزیم و افزایش دفع منیزیم از طریق ادرار در افراد مبتلا به مقاومت به انسولین و دیابت نوع ۲ بروز می‌کند. به نظر می‌رسد که دفع منیزیم در نتیجه تجمع بیشتر گلوکز در کلیه باشد که میزان دفع ادرار را افزایش می‌دهد.

افراد وابسته به الکل

کمبود مـنیزیم‌ در افراد معتاد به الکل شایع است. در این افراد وضعیت تغذیه نامناسب، مشکلات گوارشی مثل استفراغ، اسهال و مدفوع چرب ناشی از التهاب پانکراس و مشکل کلیوی با دفع بیش از حد منیزیم در ادرار، کاهش فسفات، کمبود ویتامین D، کتواسیدوز الکلی شدید، و هایپرآلدوسترونیسم (تولید بیش از حد هورمون آلدوسترون توسط غدد فوق کلیه) درنتیجه بیماری‌های کبدی همگی می‌توانند به کاهش سطح منیزیم منجر شوند.

بانوان در دوران بارداری یا شیردهی

بارداری و شیردهی نیاز بدن به منیزیم را افزایش می‌دهند. در دوران بارداری، میزان منیزیم مورد نیاز یک فرد بالغ از 310 تا 320 میلی‌گرم در روز به 350 تا 360 میلی‌گرم در روز افزایش می‌یابد. این مقدار برای بانوانی که در نوجوانی باردار می‌شوند، تا 400 میلی‌گرم در روز است.

سالمندان

سالمندان جذب منیزیم کمتری در مقایسه با جوان‌ها دارند. با بالا رفتن سن، جذب مـنیزیم‌ از روده کاهش یافته و دفع مـنیزیم‌ از طریق ادرار افزایش پیدا می‌کند. به‌علاوه سالمندان بیشتر مبتلا به بیماری‌های مزمن هستند یا داروهایی را مصرف می‌کنند که وضعیت مـنیزیم‌ در بدن را تغییر داده و خطر حذف منیزیم در آن‌ها را افزایش می‌دهد.

علائم کمبود منیزیم

کمبود منیزیم ناشی از مصرف خوراکی پایین در افراد سالم شایع نیست. با این حال، مصرف ناکافی مداوم یا از دست دادن مقدار زیادی منیزیم به دلیل بیماری‌های خاص می‌تواند به کمبود مـنیزیم‌ منجر شود.

علائم اولیه کمبود منیزیم عبارتند از:

• از دست دادن اشتها
• حالت تهوع
• استفراغ
• خستگی
• ضعف

در صورتی که کمبود مـنیزیم‌ تشدید شود، ممکن است علائم دیگری بروز کند، ازجمله:

• بی‌حسی و گزگز
• انقباض و گرفتگی عضلات
• تشنج
• تغییرات خلق‌وخو
• ضربان نامنظم قلب
• اسپاسم سرخرگ کرونری

چقدر منیزیم نیاز داریم؟

در سال ۱۹۹۷، هیئت غذا و مواد مغذی (FNB) انستیتوی پزشکی (IOC) ایالات متحده، با توجه به نتایج مطالعاتی که به دقت کنترل می‌شدند و از روش‌های دقیق‌تری برای سنجش مـنیزیم‌ استفاده می‌کردند، میزان توصیه‌شده مصرف روزانه (RDA) منیزیم را افزایش داد.

بسیار مهم است که بیشتر از مقدار توصیه‌شده منیزیم مصرف نشود، چرا که می‌تواند باعث اسهال، حالت تهوع یا گرفتگی عضلات شکم شود. مقادیر بسیار زیاد هم می‌تواند باعث ضربان قلب نامنظم یا ایست قلبی شود.

منابع غذایی حاوی منیزیم

منیزیم ماده معدنی فراوانی است و در مواد غذایی مختلفی وجود دارد. ازجمله منابع غذایی با مقدار بالای مـنیزیم‌ می‌توان به شکلات تلخ، سبزیجات سبز و برگ‌دار، غلات کامل، مغزهای خوراکی و آجیل اشاره کرد. گوشت، نشاسته، موز و شیر هم جزو آن دسته از منابع غذایی هستند که مقدار متوسطی منیزیم دارند. در میان خوراکی‌ها، غذاهای فرآوری‌شده منابع غنی‌ای برای مـنیزیم‌ نیستند.

تداخل منیزیم با سایر مواد مغذی

تداخل ویتامین‌ها، مواد معدنی و عناصر کمیاب می‌تواند تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر جذب و فراهمی زیستی (میزانی از ماده که پس از مصرف وارد جریان خون شده و به محل هدف می‌رسد)‌ آن‌ها داشته باشد و در برخی موارد، ممکن است به کمبودهای خطرناک و مشکلاتی برای سلامتی منجر شود. در ادامه به تداخل برخی از عناصر با منیزیم خواهیم پرداخت:

روی (زینک)

تاثیر زینک بر سلامت بدن غیر قابل انکار است اما باید بدانید که مقدار بالای آن در مکمل‌ها، با جذب مـنیزیم‌ تداخل دارد. مطالعه‌ای گزارش داده است که مصرف ۱۴۲ میلی‌گرم مکمل‌ زینک در روز (بیشتر از حد بالای مصرف یعنی ۴۰ میلی‌گرم در روز) در مردان بالغ سالم، جذب منیزیم را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد و در تعادل مـنیزیم‌ اختلال ایجاد می‌کند.

فیبر

مطالعات تجربی به این نکته دست یافتند که افزایش زیاد مصرف فیبر خوراکی، عملکرد منیزیم را در بدن کاهش می‌دهد. با این حال، مشخص نیست چه میزان فیبر خوراکی می‌تواند بر وضعیت تغذیه‌ای مـنیزیم‌ در افرادی با رژیم غذایی متنوع و در شرایط عادی تأثیرگذار باشد.

پروتئین

مصرف پروتئین غذایی احتمالاً بر جذب منیزیم تأثیر دارد. یک مطالعه تحقیقاتی در مورد پسران نوجوان به این نکته رسید که جذب منیزیم به طور مستقیم با مصرف پروتئین مرتبط است و زمانی که مصرف پروتئین کمتر از ۳۰ گرم در روز باشد، جذب مـنیزیم‌ در پایین‌ترین حد است.

ویتامین D و کلسیم

شکل فعال ویتامین D (کلسیتریول) می‌تواند تا حدی جذب منیزیم از طریق روده‌ها را بالا ببرد. با این حال، این موضوع مشخص نیست که آیا جذب منیزیم مثل کلسیم و فسفات به کلسیتریول بستگی دارد. بیشتر مطالعات نشان داده‌اند که مصرف بالای کلسیم بر تعادل مـنیزیم‌ تأثیر ندارد. اما این موضوع مشخص شده است که میزان ناکافی منیزیم در خون به میزان پایین کلسیم در خون، مقاومت به فعالیت هورمون پاراتیروئید (PTH) و مقاومت در برابر برخی تأثیرات ویتامین D منجر می‌شود.

تداخل منیزیم با داروها

داروهای متعددی می‌توانند با مکمل‌های منیزیم تداخل پیدا کنند یا بر وضعیت مـنیزیم‌ در بدن تأثیر بگذارند. در ادامه به بررسی چند نمونه از این داروها خواهیم پرداخت. افرادی که این داروها یا سایر داروها را به طور منظم مصرف می‌کنند، باید درباره مصرف منیزیم با پزشک خود مشورت کنند.

بیس فسفونات‌ها

مکمل‌ها یا داروهای حاوی مقادیر بالای منیزیم می‌توانند جذب بیس فسفونات‌های خوراکی مثل آلندرونات، داروی درمان پوکی استخوان، را کاهش دهند. برای جلوگیری از این تداخل، مکمل‌ها یا داروهای حاوی مقادیر بالای مـنیزیم‌ و بیس فسفونات‌های خوراکی باید با حداقل دو ساعت فاصله از یکدیگر مصرف شوند.

آنتی بیوتیک‌ها

منیزیم می‌تواند با تتراساکلین‌هایی مثل دمکلوسایکلین و داکسی سایکلین و همچنین، آنتی بیوتیک‌های کینولون مثل سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین ترکیبات نامحلول تشکیل دهد. برای جلوگیری از این مشکل این آنتی‌بیوتیک‌ها باید حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴ تا ۶ ساعت بعد از مکمل‌های حاوی مـنیزیم‌ مصرف شود.

داروهای مُدر (ادرارآور)

درمان طولانی مدت با مدرهای لوپ مانند فورزماید، بومتانید و مدرهای تیازیدی مانند هیدروکلروتیازید و اتاکرینیک اسید می‌توانند دفع مـنیزیم‌ از طریق ادرار را بالا ببرند و به کاهش شدید مـنیزیم‌ در بدن منجر شوند. در مقابل، داروهای مدر نگهدارنده پتاسیم مثل آمیلوراید و اسپیرونولاکتون، دفع منیزیم را کاهش می‌دهد.

مهارکننده‌های پمپ پروتون

داروهای مهارکننده پمپ پروتون (PPI) مانند اس امپرازول منیزیم و لانسوپرازول که برای کاهش اسید معده تجویز می‌شوند، زمانی که به مدتی طولانی مصرف می‌شوند (معمولاً بیش از یک سال) می‌توانند باعث کاهش مـنیزیم‌ خون شوند. در نمونه‌هایی که سازمان غذا و داروی امریکا (FDA) مورد بررسی قرار داده است، مشخص شد مکمل‌های منیزیم می‌تواند در اغلب موارد سطح مـنیزیم‌ سرمی پایین ناشی از مصرف داروهای مهارکننده پمپ پروتون را بالا ببرد. با این حال در ۲۵ درصد موارد، مکمل‌ها سطح مـنیزیم‌ را بالا نمی‌برند و بیماران باید مصرف داروهای مهارکننده پمپ پروتون را قطع کنند. در چنین شرایطی سازمان غذا و داروی امریکا به پزشکان توصیه می‌کند که قبل از شروع درمان بلندمدت با این داروها، سطح مـنیزیم‌ سرمی بیماران را کنترل کنند و همچنین در طول درمان نیز به صورت دوره‌ای سطح مـنیزیم‌ در این بیماران را بررسی کنند.

مکمل‌های منیزیم

اگر بدن فردی در جذب مواد مغذی مشکل داشته باشد، احتمالاً برای او مکمل منیزیم تجویز می‌شود. مکمل‌های مـنیزیم‌ بدون نسخه به شکل‌های مختلف مایع (شربت) و جامد (قرص) وجود دارند. در مقایسه انواع مختلف این مکمل ها باید گفت که اشکال مایع مثل منیزیم سیترات یا منیزیم کلراید از قرص‌های جامد مثل مـنیزیم‌ سولفات و مـنیزیم‌ اکسید بهتر جذب می‌شوند.

منیزیم هیدروکسید

منیزیم هیدروکسید در دسته داروهای مسهل نمکی قرار دارد و برای درمان یبوست گاه‌به‌گاه در کودکان و بزرگ‌سالان برای کوتاه مدت تجویز می‌شود. نحوه عملکرد آن به این صورت است که باعث حفظ آب در مدفوع می‌شود. این دارو حرکات روده را افزایش می‌دهد و با نرم‌تر کردن مدفوع باعث دفع راحت‌تر آن می‌شود.

سخن پایانی

منیزیم یک درشت مغذی حیاتی برای بسیاری از عملکردهای بدن است. کمبود منیزیم در افراد سالم نادر است، اما ممکن است به دلیل رژیم غذایی ضعیف و نامناسب، مصرف برخی داروها یا ابتلا به بعضی بیماری‌ها بروز کند. افرادی با کمبود مـنیزیم‌ که دچار مشکلاتی مثل اختلالات گوارشی و دیابت نوع ۲ هستند یا داروهای خاصی مصرف می‌کنند باید قبل از مصرف مکمل‌های منیزیم با پزشک خود مشورت کنند.

نوبت شما

آیا منیزیم کافی در رژیم غذایی شما وجود دارد؟ اگر تاکنون با علائم کمبود آن روبه‌رو شده یا پزشک برای درمان مشکلی، داروهای حاوی این عنصر را به شما توصیه کرده، خوشحال می‌شویم تجربیاتتان را با ما به اشتراک بگذارید. همچنین اگر پرسشی در مورد مصرف آن دارید، می‌توانید در قسمت نظرات مطرح کنید تا کارشناسان ما پاسخگوی شما باشند.