12 مورد از مهم‌ترین علل ریزش ابرو و راه‌های درمان آن

جوان‌سازی چهره فقط با مصرف مقدار زیادی کرم و لوسیون ضدپیری به دست نمی‌‌آید. عوامل دیگری مانند ابروهای پُرپشت و خوش‌حالت نیز در زیبایی چهره نقش دارند. با وجود ابروهای خوش‌فرم، چهره شما بدون آرایش هم جذاب‌ به نظر می‌رسد و صورت‌تان مانند یک عکس زیبا با کادربندی حرفه‌ای خواهد بود. از آنجایی که موهای ابرو نیز مانند موهای سر دچار ریزش می‌شوند، ریزش ابرو می‌‌تواند به یک دغدغه مهم برای بسیاری از افراد تبدیل شود.

پیش از درمان، کسب آگاهی نسبت به دلایل زمینه‌ای ریزش ابرو از اهمیت بالایی برخوردار است. ما در این مقاله به بررسی علل ریزش ابرو و راهکارهای درمانی موجود پرداخته‌ایم. با ما همراه باشید.

ریزش ابرو چیست؟

در علم پزشکی به ریزش مژه‌ها و ابروها، ماداروزیس (Madarosis) گفته می‌شود. این مشکل در طیف وسیعی از اختلالات، از بیماری‌های پوستی موضعی گرفته تا بیماری‌های سیستمیک پیچیده‌، رخ می‌دهد.

ریزش ابرو ممکن است فقط در یک ابرو اتفاق بیفتد و یا اینکه هر دو ابرو را درگیر کند. از دیگر علائم این عارضه می‌توان به مواردی نظیر خارش، خشکی پوست، ریزش و یا کم‌پشت‌شدن مو در سایر قسمت‌های بدن اشاره کرد.

علت ریزش ابرو

اما چرا ابروها می‌ریزند؟ در ادامه مقاله به بررسی علل احتمالی ریزش ابرو خواهیم پرداخت.

1) آسیب فیزیکی (تروما)

شایع‌ترین علت ریزش ابرو، آسیب فیزیکی یا همان تروما است. این آسیب امکان دارد در اثر استفاده از ابزارهای آرایشی و کندن ابروها (آلوپسی آرتفکتا) و یا در اثر کارهایی مانند پاک کردن تتوی ابرو اتفاق بیفتد. از دیگر مثال‌های بارز آسیب فیزیکی ابرو می‌‌توان به اختلال موکَنی یا تریکوتیلومانیا اشاره کرد.

تریکوتیلومانیا

تریکوتیلومانیا (TTM) اختلالی است که در آن فرد به طور مکرر و غیرقابل‌کنترل موهای خود را می‌کند. این وضعیت به عنوان یک اختلال‌ وسواس فکری-عملی (OCD) طبقه‌بندی می‌شود. در این نوع اختلال، کندن موهای سر شیوع بیشتری دارد؛ اما افراد ممکن است موهای نواحی دیگر بدن مانند ابروها، مژه‌ها و ناحیه تناسلی را نیز بکنند. شیوع اختلال تریکوتیلومانیا در کودکان 7 برابر سایر گروه‌های سنی بوده و به‌طور کلی احتمال بروز آن در دو بازه سنی 0 تا 5 سالگی و 10 تا 13 سالگی، بیشتر است. در گروه اول کندن موها به‌صورت غیرارادی اتفاق می‌افتد و یک اختلال عادتی به شمار می‌آید. در گروه دوم، مبتلایان گزارش می‌کنند که تنها از طریق کندن موهای خود می‌توانند احساس اضطراب و نگرانی خود را برطرف کنند.

2) استرس و اضطراب

اضطراب و استرس بیش‌ازحد می‌تواند سبب تغییراتی مانند کاهش اکسیژن‌رسانی به فولیکول‌های مو و نوسان سطح هورمون‌ها شده و در نهایت منجر به ریزش موهای ابرو شود.

3) بارداری و زایمان

بارداری و زایمان می‌تواند با تغییرات هورمونی گسترده‌ای در بدن همراه باشد. این نوسانات شدید در سطح هورمون‌ها می‌‌تواند چرخه رویش مو را به هم ریخته و سبب ریزش مو شود.

4) افزایش سن

با بالا رفتن سن، افراد ممکن است متوجه کم‌پشت‌شدن و یا حتی ریزش مو در نواحی مختلف سر، ابروها، مژه‌ها و نقاط دیگر بدن شوند. چراکه با افزایش سن، برخی از فولیکول‌های مو روند تولید مو را متوقف کرده و ساقه مو رفته‌رفته نازک‌تر می‌شود. این نوع از ریزش مو طبیعی و بخشی از فرایند پیری است.

 

5) عدم تعادل هورمونی

اختلال در هورمون‌های تیروئیدی نیز می‌تواند یکی از عوامل ریزش ابرو باشد. این عارضه ممکن است در نتیجه یکی از موارد زیر رخ دهد:

• پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم): شرایطی که در آن بدن بیش از حد طبیعی هورمون تیروئید تولید می‌کند.
• کم‌کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم): وضعیتی که در آن هورمون تیروئید کمتر از میزان طبیعی در بدن تولید و ترشح می‌شود.

هر دو اختلال در تولید هورمون تیروئید با مشکل ریزش ابرو مرتبط هستند؛ با این تفاوت که در کم‌کاری تیروئید، فرد احتمالاً متوجه ریزش ابرو در محل یک‌سوم بیرونی ابرو، نازک‌ترین قسمت ابرو که نزدیک به گوش‌ها است، می‌شود.

زمانی که ریزش ابروها به این دلیل باشد، نباید زیاد نگران بود؛ چراکه ریزش مو ناشی از اختلالات تیروئیدی معمولاً موقتی است. با برگشت سطح هورمون تیروئید به میزان طبیعی آن در خون، موها مجدداً با همان تراکم سابق رشد می‌کنند.

نکته: اختلالات تیروئیدی معمولاً با مصرف دارو قابل درمان هستند.

6) بیماری‌های خودایمنی

بیماری‌های خودایمنی زمانی رخ می‌دهند که سیستم ایمنی به اشتباه، سلول‌های بدن را مورد هدف قرار می‌دهد. در بعضی از بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی بدن ممکن است به سلول‌های سالمی که در رشد مو نقش دارند، حمله کند. در نتیجه، این فرآیند می‌تواند منجر به کم‌پشت‌شدن موها و ایجاد نواحی بدون مو (ریزش موی سکه‌ای) شود.

انواع اختلالات خودایمنی که می‌توانند منجر به ریزش مو شوند:

• آلوپسی آره آتا (ریزش موی سکه‌ای): نوعی اختلال است که منجر به ریزش مو به‌صورت سکه‌ای و محدود روی سر و یا سایر مناطق بدن مانند ابروها می‌شود.
• آلوپسی فیبروزان فرونتال (FFA): این اختلال شکلی از آلوپسی است که در بیشتر موارد خانم‌هایی که در سنین پس از یائسگی قرار دارند را درگیر می‌کند. در ۳۹ درصد از موارد ابتلا به این نوع آلوپسی، ریزش ابرو قبل از ریزش موهای سر رخ می‌دهد.
• لوپوس اریتماتوز دیسکوئید: این نوع لوپوس باعث بروز علائمی نظیر زخم‌های پوستی، اسکار (جای زخم) و ریزش موهای صورت و ابرو می‌شود.

7) عفونت‌ها

تعدادی از عوامل عفونی و شرایط مرتبط با عفونت می‌توانند منجر به ریزش ابرو شوند. برخی از این موارد عبارتند از:

• جذام

جذام یکی از مهم‌ترین دلایل ریزش ابرو است. این عارضه به‌ویژه در موارد پیشرفته بیماری جذام (جذام لپروماتوز) یا در بیمارانی که دارای ضایعات پوستی روی ابروهایشان هستند، دیده می‌شود. ریزش دو طرفه ابرو و مژه تقریباً در 9.3 تا 36.5 درصد از بیماران مبتلا به جذام پیشرفته قابل مشاهده است.

• بیماری سفلیس ثانویه

ریزش ابرو بدون اسکار در موارد ابتلا به سفلیس ثانویه دیده می‌شود. این نوع از ریزش ابرو به صورت کامل نیست و ظاهری شبیه به لباس بیدخورده دارد. طبق بررسی‌های انجام‌شده، استفاده از درمان‌های ضدسفلیس می‌‌تواند روند ریزش ابرو را معکوس کند. این در حالی است که سفلیس دیررس می‌تواند با ریزش ابرو همراه با اسکار مرتبط باشد.

8) اختلالات پوستی

پوست سالم برای داشتن موهای سالم ضروری است؛ چراکه مو مستقیماً از فولیکول‌های موجود در پوست رشد می‌کند. بنابراین پوست بیمار می‌تواند عاملی برای ریزش مو و ابروها باشد.

برخی از بیماری‌های پوستی می‌توانند سبب خارش و یا ایجاد بثورات پوسته‌پوسته شوند. ریزش ابرو ممکن است در اثر التهابات پوستی، خشکی پوست، مالش یا خاراندن نواحی اطراف ابرو، اتفاق بیفتد. ازجمله شایع‌ترین اختلالات پوستی که می‌توانند منجر به خارش پوست و ریزش ابرو شوند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• درماتیت آتوپیک (اگزما)
• پسوریازیس (یک بیماری پوستی که باعث ایجاد بثورات همراه با لکه‌‌‌های خارش‌دار و پوسته‌پوسته می‌شود که بیشتر زانوها، آرنج‌ها، تنه و پوست سر را درگیر می‌کند)
• درماتیت سبورئیک (نوعی بیماری پوستی رایج که باعث التهاب پوست، ایجاد نواحی پوسته‌پوسته و شوره شدید و مقاوم به درمان می‌شود)

9) کمبود مواد مغذی

غذایی که می‌خوریم تأثیر به‌سزایی روی سلامت پوست و موی ما می‌گذارد. بدن برای ساخت موی سالم به مواد مغذی مشخصی احتیاج دارد. کمبود مواد مغذی که در ادامه به آن‌ها اشاره است، می‌تواند سبب ریزش ابرو شود:

• کمبود اسید چرب: طبق بررسی‌های صورت‌گرفته در یک مقاله مروری در سال ۲۰۱۷، کمبود اسیدهای چرب‌ در بدن‌ می‌تواند سبب ریزش ابرو شود. اسیدهای چرب در موادی مانند ماهی، آجیل و دانه‌ها وجود دارند.
• کمبود بیوتین: مصرف مقادیر ناکافی بیوتین می‌تواند سبب نازک‌شدن ساقه مو و یا ریزش آن شود. اگرچه بیوتین یکی از مکمل‌های محبوب برای رشد مو به شمار می‌رود، با این حال شواهد کمی در رابطه با اثربخشی آن وجود دارد.
• کمبود زینک: از دیگر مواردی که باعث ریزش مو می‌شود، کمبود زینک است. بر اساس نتیجه‌گیری‌های انجام‌شده در یک مقاله مروری، مصرف مکمل‌های زینک می‌تواند به رویش مو در افرادی که دچار کمبود این ماده هستند، کمک کند.

10) عوارض دارویی

ریزش مو می‌تواند از عوارض جانبی مصرف برخی از داروها باشد؛ این عارضه ابروها را نیز درگیر می‌کند. ازجمله این داروها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آسیترتین: نوعی داروی رتینوئید است که برای درمان اختلالات پوستی نظیر پسوریازیس استفاده می‌شود.
• داروهای شیمی درمانی: داروهایی که برای درمان سرطان‌ مورد استفاده قرار می‌گیرند.
• والپروئیک اسید: نوعی دارو که برای درمان انواع تشنج و اختلال دوقطبی استفاده می‌شود.

11) اختلالات ژنتیکی

ریزش ابرو به دلیل اختلالات ژنتیکی، نسبت به دلایل دیگری که ذکر شد، شیوع کمتری دارد؛ با این حال، اختلالات ژنتیکی خاص می‌توانند سبب ریزش ابرو شوند. ازجمله این اختلالات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• دیسپلازی اکتودرمی: به گروهی از اختلالات اطلاق می‌شود که پوست، مو، ناخن‌ و حتی دندان را درگیر می‌کنند. این اختلالات همچنین می‌توانند سبب کم‌پشت شدن و یا ریزش مو در ابروها، مژه‌ها و سایر نقاط بدن شوند.
• سندرم نترتون (Netherton syndrome): یک اختلال نادر است که پوست، مو و سیستم ایمنی بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند سبب شکننده و آسیب‌پذیر شدن موهای فرد شود. در این اختلال هر تار مو دارای برآمدگی‌هایی در فواصل منظم (مانند برآمدگی‌های شاخه‌های بامبو) بوده و از همان بدو تولد در فرد قابل مشاهده است.

12) عوامل دیگر

ازجمله سایر عواملی که سبب ریزش ابرو می‌شوند و از شیوع کمتری برخوردار هستند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• تشعشع
• بیماری آمیلوئیدوز (بیماری نادری که در اثر تجمع پروتئینی به نام آمیلوئید در اندام‌ها ایجاد می‌شود. تجمع آمیلوئید ممکن است باعث شود اندام‌ها به درستی کار نکنند)
• بیماری سارکوئیدوز (بیماری نادری که باعث ایجاد تکه‌های کوچک بافت متورم در برخی اندام‌های بدن مانند ریه، غدد لنفاوی و پوست می‌شود)
• سوختگی‌های شیمیایی
• سرطان سلول‌های پایه‌ای پوست

آیا ریزش ابرو برگشت‌پذیر است؟

ریزش ابرو می‌تواند بسته به علت رخ دادن آن، بدون اسکار (جای زخم)، همراه با اسکار و متفرقه باشد.

• بدون اسکار: در مواردی مانند ریزش موی سکه‌ای، تغییرات در چرخه رشد مو، بیماری‌های ناشی از اختلال در سیستم درون‌ریز، بیماری‌های التهابی پوست و برخی بیماری‌های سیستمیک مانند لوپوس، اسکار ایجاد نمی‌شود و ریزش ابرو ممکن است برگشت‌پذیر باشد.
• همراه با اسکار: بیماری‌هایی مانند عفونت‌های شدید مثل جذام، سفلیس دیررس و هرپس سیمپلکس (تبخال تناسلی) و نیز ضایعات پوستی مثل لوپوس اریتماتوز دیسکوئید و اسکلرودرما، معمولاً به ریزش دائمی مو منجر می‌شوند.
• دلایل متفرقه: احتمالاً رایج‌ترین علت ریزش ابرو در بزرگسالان، کندن افراطی موهای ابرو است؛ نوعی وسواس که شخص نمی‌تواند در برابر میل به کندن ابروهای خود مقاومت کند.

روش‌های درمان ریزش ابرو

اولین قدم برای رفع مشکل ریزش ابرو مراجعه به پزشک است تا علت بروز آن تشخیص داده شود. قدم بعدی، انتخاب روش درمان مناسب است.

1) بیماتوپروست موضعی 0.03 درصد

بیماتوپروست، تأییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا را برای کمک به رشد مجدد مژه‌ها دریافت کرده است. بیماتوپروست نوعی داروی موضعی محسوب شده که مستقیماً به مژه‌ها زده می‌شود. مطالعات متعددی نشان داده‌اند استفاده از بیماتوپروست، یک بار در روز، نتایج بسیار خوبی به همراه دارد.

یک مطالعه موردی که روی بانویی انجام شد، نشان داد ابروهای این فرد بعد از استفاده روزانه از محلول بیماتوپروست موضعی 0.03 درصد، رشد مداوم و عالی پیدا کردند.

عوارض جانبی بیماتوپروست

عوارض جانبی بیماتوپروست موضعی 0.03 درصد عبارتند از:

• درماتیت تماسی (بثورات پوستی یا دانه‌های قرمزی که با خارش همراه هستند)
• هیپرپیگمنتاسیون پوستی (تیرگی قسمت‌هایی از پوست به علت تولید رنگدانه بیشتر)
• خارش پوستی

2) کورتیکواستروئیدها

استفاده از کرم‌ها یا پمادهای استروئیدی می‌تواند سرعت ریزش ابروها را کاهش دهد. مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از کورتیکواستروئیدهای موضعی قوی، باعث بهبود رشد مجدد ابروها تا ۲۵ درصد می‌شود.

همچنین بیماران می‌توانند برای تحریک رشد مجدد موهایشان کورتیکواستروئید تزریقی دریافت کنند. تزریق این دارو اغلب برای کمک به درمان آلوپسی آره‌آتا تجویز می‌شود. بنابر گزارش‌ها، بیماران معمولاً ظرف چهار هفته پس از درمان، شاهد رشد موهای ابروی خود خواهند بود.

3) ماینوکسیدیل

مردم اغلب برای درمان آلوپسی آره آتا، از ماینوکسیدیل و کورتیکواستروئیدها به‌صورت هم‌زمان استفاده می‌کنند. استفاده از محلول ماینوکسیدیل موضعی ۵ درصد دو بار در روز، نتایج حداقلی را به همراه دارد. برای کسب نتایج بهتر، استفاده از این دارو در کنار کورتیکواستروئیدها توصیه می‌شود.

نکته: البته باید توجه داشت که قطع مصرف ماینوکسیدیل منجر به بازگشت ریزش مو می‌شود.

4) استموکسیدین

استموکسیدین ماده‌ای است که منجر به کوتاه‌شدن مرحله کنوژن (دوره‌هایی که فولیکول بدون مو است) و در نتیجه افزایش تراکم مو می‌شود.

فولیکول‌های مو دارای دو دسته سلول‌های بنیادی هستند. این‌ سلول‌ها در مرحله استراحت و ریزش مو (کاتاژن- تلوژن) با هم ادغام شده و در مرحله رشد (آناژن) از هم جدا می‌شوند. مجموعه پایینی سلول‌های بنیادی در محیطی با اکسیژن کم قرار دارند. عملکرد استموکسیدین به گونه‌ای است که این محیط کم‌اکسیژن را تقلید می‌کند و باعث محافظت از مجموعه پایینی سلول‌های بنیادی فولیکول مو می‌شود. محیط کم‌اکسیژن برای فعالیت این سلول‌های بنیادی در فولیکول مو ایده‌آل است.

5) روش‌های آرایشی

برای ترمیم ابروهایی که دچار ریزش شده‌اند، می‌توان از مداد ابرو و شابلون استفاده کرد. گزینه دیگر استفاده از ابروی مصنوعی است که می‌توان آن را با چسب مخصوص به ناحیه ابرو چسباند. به همین شکل می‌توان از تارهای موی ابروی مصنوعی و چسب برای پُرکردن ابروها استفاده کرد.

6) میکروبلیدینگ

میکروبلیدینگ یک روش تتوی آرایشی است که با پُرکردن نواحی کم‌پشت ابرو، باعث می‌شود ابروها پُرتر به نظر برسند. برعکس تتوهای قدیمی که دائمی بودند، میکروبلیدینگ حداکثر تا سه سال ماندگاری دارد. این به دلیل آن است که در روش میکروبلیدینگ از ابزارهای متفاوت و رنگدانه کمتری استفاده می‌شود.

متخصص زیبایی از ابزار مخصوص برای کشیدن رنگدانه‌ها به شکل خطوطی استفاده می‌کند که مانند تار موهای واقعی ابرو هستند. این خطوط با گذشت زمان کم‌رنگ‌تر شده و بنابراین برای حفظ ظاهر مطلوب ابروها، باید تجدید شوند.

این فرآیند چند ساعت طول می‌کشد و ابروها بلافاصله پس از پایان کار، تیره‌تر به نظر خواهند رسید. حتی ممکن است ابروها پس از چند هفته کم‌رنگ شوند و به ترمیم نیاز داشته باشند.

7) میکروپیگمنتیشن (تتوی درمانی)

افرادی که از استفاده روزانه از مداد ابرو خسته شده‌اند، می‌توانند تتوی دائم انجام دهند. با اینکه اغلب پزشکان خودشان این کار را انجام می‌دهند، اما گاهی اوقات تتوکارهای حرفه‌ای را برای این کار استخدام می‌کنند که تجربه و مهارت لازم برای ترمیم ابروها را دارند.

قبل از این عمل باید به بیماران گفته شود که بعد از تتو ممکن است با ریختن رنگدانه‌های لایه خارجی پوست و باقی‌ماندن رنگدانه‌ها در لایه میانی پوست، ابروهایشان کم‌رنگ‌تر شود. همچنین قرارگرفتن در معرض نور خورشید هم به طور بالقوه، باعث کم‌رنگ‌ترشدن رنگدانه‌های تتو می‌شود.

شاید استفاده از واژه دائمی تا حدی توصیف گمراه‌کننده‌ای باشد، چون با کم‌رنگ‌شدن تدریجی، این تتوها به ترمیم دوره‌ای نیاز پیدا می‌کنند. با این حال، بیماران باید این موضوع را هم بدانند که اگر از نتیجه کارشان رضایت نداشته باشند، پاک‌کردن رنگدانه‌ها کار سختی خواهد بود.

لیزرهای تتو (tattoo lasers) می‌توانند به‌تدریج این رنگدانه‌ها را پاک کنند. اما ممکن است به دلیل سیاه‌شدن ذرات اکسید آهن، نتیجه برعکس شده و این رنگدانه‌ها تیره‌تر شوند.

افرادی که قصد دارند تتوی دائم انجام دهند، باید درباره احتمالات نادر بروز درماتیت تماسی آلرژیک و عفونت، اطلاعات کسب کنند.

8) نوردرمانی با LED

بررسی‌ها مشخص کرده‌اند نور درمانی با LED، گزینه درمانی جدید و رضایت‌بخشی برای ریزش ابرو در آلوپسی فیبروزان فرونتال است. نور درمانی با LED برای بیمارانی که ریزش ابروی نسبی دارند، در مقایسه با بیمارانی که ریزش ابروی کامل دارند، اثربخشی بیشتری داشته است.

9) کاشت ابرو

کاشت ابرو روشی است که جراح زیبایی از طریق پیوند مو انجام می‌دهد. جراح بخشی از بافت سر (گرافت) را با مو و ریشه‌هایش (فولیکول‌ها) برمی‌دارد و آن را در ناحیه ابروها قرار می‌دهد. این گرافت مو معمولاً از پشت گردن یا اطراف گوش‌ها برداشته می‌شود. گرافت مو بعد از برداشت و قبل از کاشت در ناحیه ابرو، در محفظه‌ای با محلول نمکی سرد به مدت حداکثر یک ساعت قرار داده می‌شود.

درمان خانگی ریزش ابرو

به‌منظور ضخیم و پرپشت‌شدن ابروها می‌توانید از روغن‌های طبیعی استفاده کنید. پیش از استفاده از این روغن‌ها، باید از خالص بودن آن‌ها اطمینان حاصل نمایید.

روغن کرچک

شهرت روغن کرچک به‌عنوان یک راه درمانی برای ریزش مو باعث شده است که مردم از آن برای رشد مجدد ابروها استفاده کنند.

پیش از استفاده، روغن کرچک خالص را روی قسمتی از پوست امتحان کنید. درصورت عدم بروز واکنش آلرژیک، مقداری از آن را با استفاده از گوش‌پاک‌کن روی ابروهای تمیز و بدون آرایش بمالید. روغن کرچک را به‌آرامی روی ابروها ماساژ داده و بگذارید یک شب تا صبح بماند. سپس آن را بشویید. مراقب باشید که روغن کرچک داخل چشمتان نرود و در صورت تماس روغن با چشم فوراً آن را بشویید.

روغن نارگیل

استفاده موضعی از روغن نارگیل به سلامت پوست و موی سر و ابروها کمک می‌کند.

برای استفاده از این روغن ابتدا مقداری از آن را کف دستتان ریخته و با مالیدن دست‌ها به یکدیگر آن را گرم کنید. روغن را بر روی ابروها مالیده و بگذارید یک شب تا صبح بماند و سپس آن را پاک کنید.

روغن زیتون

روغن زیتون را می‌توان در محصولات آب‌رسان مو پیدا کرد. نتایج به‌دست‌آمده از یک تحقیق نشان می‌دهد که ترکیبات حاوی روغن زیتون سبب افزایش رشد ابروها نیز می‌شوند.

روغن لاوندر (اسطوخودوس)

بیشتر افراد روغن اسطوخودوس را به‌دلیل خاصیت آرام‌بخشی آن می‌شناسند. اما استفاده موضعی از این روغن می‌تواند با ریزش مو مبارزه کند.

اگر مایل به استفاده از این روغن هستید ابتدا مقداری از آن را روی بخشی از پوست امتحان کنید. اگر جوش نزدید می‌توانید آن را روزانه به ابروهای خود بزنید.

روغن درخت چای

روغن درخت چای مانند روغن نارگیل، با مرطوب کردن پوست باعث افزایش رشد و ضخامت ابروها می‌شود. از دیگر خواص درمانی این روغن می‌توان به تسریع بهبودی زخم‌ها اشاره کرد. روغن درخت چای در بسیاری از محصولات بهداشتی بدون نسخه وجود دارد ولی می‌توان عصاره آن را نیز تهیه کرد. برای تأثیرگذاری بیشتر، هر روز از روغن درخت چای استفاده کنید و اجازه دهید یک شب تا صبح روی ابروها بماند.

سخن پایانی

تشخیص صحیح علت ریزش ابرو، در انتخاب راهکار درمانی مناسب از اهمیت بالایی برخوردار است. در بیشتر موارد ریزش ابروها مسئله چندان مهمی نیست و تنها در برخی موارد می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری جدی باشد. پس از شناسایی علت ریزش ابرو، می‌توان روش‌های درمانی متفاوتی مانند استفاده از سرم‌های تقویت‌کننده تا کاشت ابرو و میکروبلیدینگ را برای رفع این مشکل به کار گرفت. در نهایت باید توجه داشت که همه روش‌های درمانی برای همه‌ افراد مناسب نیست و پس از مشورت با پزشک باید روش درمانی مناسب انتخاب شود.

از تجربه خودتان بگویید

آیا شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که به ریزش ابرو دچار شده‌اند؟ آیا برای درمان این مشکل اقدام کرده‌اید؟ پزشک شما چه روشی را برای درمان پیشنهاد داده است؟ اگر در این زمینه تجربه‌ای دارید با ما و سایر خوانندگان به اشتراک بگذارید.