زندگی و سلامتی از نگاه پریناز ایزدیار
بیماری ها افزایش می یابند و نگرانی ها بیشتر می شوند. کارشناسان بر این باورند که امروزه تمام دنیا با معضل افزایش بیماری دست به گریبان است. در این میان اما رشد بی رویه انواع بیماری ها در ایران هشدار مهم تری است که کارشناسان مطرح می کنند؛ هشداری که از کاهش سن ابتلا به بیماری های قلبی و سرطان حکایت دارد.
برخی امواج و تشعشعات را متهم می کنند و عده ای تغییر سبک زندگی ایرانیان را مقصر می دانند. گذشته از این هشدارها و باید و نبایدها، مدتی است فعالیت هنرمندان برای کمک به حل آسیب های اجتماعی و مشکلات مختلف افزایش یافته. هنرمندان فعال زیادی را پیدا می کنید که برای حل بحران ها با مدیران اجتماعی یا نهادی مدنی همراه هستند و در این زمینه از هیچ کمکی فروگذار نیستند.
همراهی برای مقابله با بیماری و بهبود اوضاع نظام سلامت کشور، سوژه تازه ای است که هنرمندان را به خود جذب کرده، تا جایی که در چند ماه گذشته هر کدام از آن ها از طریق شبکه های اجتماعی و مصاحبه های مطبوعاتی شان این سوژه را دنبال می کنند و بر آن تاکید دارند.
با پریناز ایزدیار هم صحبت شدیم؛ هنرمندی که دغدغه زندگی سالم در او باعث شده تصمیم به گیاه خواری بگیرد. این بازیگر جوان سینمای ایران برای بازی در فیلم «ابد و یک روز» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن را از سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر برایش به ارمغان آورد.
بیشتر بدانید : مخالفت پدر پریناز ایزدیار با بازیگری وی!
گفتگویی که اکنون منتشر می کنیم مربوط به شهریور ماه سال 95 است:
ایزدیار که در سریال «شهرزاد» خوش درخشید، در این گفت و گو به مشکلات بیماران «پروانه ای» اشاره می کند و می گوید:
«بیماران «پروانه ای» از نظر دارو و تجهیزات درمانی شرایط سختی دارند، پانسمان ها و داروهای این بیماران گران و در عین حال الزامی است. چه کسی باید به این بیماران کمک کند؟ هزینه های درمان بیماران پروانه ای بالاست و خانواده های این بیماران از پس آن بر نمی آیند.
اگرچند تا نیکوکار و خیر هم پیدا شوند و به این افراد کمک کنند، باز هم کافی نیست و شاید فقط کمی مشکل این خانواده ها حل شود. در حالی که این مشکل نیاز به کمک اساسی تری از طرف مسئولان بهداشت کشور دارد. مسئولان باید کمک کنند هزینه های درمان و پانسمان بیماران پروانه ای کاهش یابد.»
تحقیقات نشان می دهد که بیماری در ایران بسیار سریع تر از جوامع دیگر شیوع می یابد و در بیشتر موارد، میانگین سنی مبتلایان کمتر از میانگین سنی جهانی است. فکر می کنید جامعه در مقابله با افزایش سرعت بیماری ها چه نقشی دارد؟ آیا مردم می توانند مقابل عواملی که سلامتی شان را تهدید می کنند بایستند؟
وقتی شهروندان یک جامعه نسبت به سرنوشت یکدیگر بی اعتنا می شوند و دیگر به مشکلات یکدیگر و اتفاق هایی که در زندگی اجتماعی آن ها رخ می دهد، توجه نمی کنند، مشکلات فرصتی برای چهره نمایی پیدا می کنند. کمک به حل بحران ها و آسیب های اجتماعی تنها مسئولیت مدیران اجتماعی و مسئولان نیست و یک مسئولیت جمعی است. اصولا آدمیزاد باید از هر آن چه به او آسیب می رساند و سلامتی اش را تهدید می کند، دوری کند. مثلا درباره همین آلودگی هوا، تک تک افراد جامعه می توانیم جلوی آن را بگیریم یا حداقل کمترش کنیم، اما متاسفانه کاری در این زمینه نمی کنیم و نسبت به آن بی تفاوت هستیم. از طرفی بعضی عادات غلط باعث شده همه مانسبت به سلامتی مان بی تفاوت باشیم.
عاداتی که شاید به نظر کوچک و بی اهمیت باشند، اما در طولانی مدت تاثیر خود را نشان می دهند. مثلا همین آرایش های زیادی که در جامعه ما رایج شده است، چرا این قدر آرایش زیاد شده؟
آرایش هایی که به پوست صدمه وارد می کند و اتفاقا با مرور زمان زیبایی خانم ها را کاهش می دهد. فکر می کنم اگر این امکان فراهم شود که به صورت باز و شفاف در رسانه ها درباره تاثیرات منفی آرایش زیاد و هر روزه صحبت شود، خیلی از خانم ها مطلع شوند و کمتر از مواد آرایشی استفاده کنند. این موضوعات نیاز به فرهنگ سازی دارد.
در میان عواملی که سلامتی مردم را به خطر می اندازد، کدام عامل بیشتر شما را نگران می کند؟
آلودگی هوا بیشتر از باقی موارد من را اذیت می کند. من فکر می کنم تغذیه سالم به خود آدم بستگی دارد. من دو سال است که غذای سالم می خورم. یعنی به مواد غذایی که می خورم، اهمیت می دهم. اصطلاحا می دانم که چی می خورم و هر غذایی را نمی خورم. برای همین دغدغه تغذیه را ندارم. البته قبلا بیشتر غذاهای فست فودی می خوردم، همیشه این مشکل را داشتم که می دانستم این غذا مضر است، ولی به فست فود علاقه داشتم و نمی توانستم مقابل خوردن آن جلوی خودم را بگیرم. اما حالا دیگر دغدغه غذایی را که می خورم، ندارم.
حالا اما آلودگی هوا ناراحتم می کند. گاهی برای خودم و برای بقیه مردم غصه می خورم که مجبور هستیم در این هوا زندگی کنیم
اشاره کردید که مدتی است غذای سالم می خورید، در این باره توضیح دهید.
حدود دو سال است که گیاه خوار شده ام. بخشی از دلایلم برای گیاه خواری توجه به سلامتی ام بود و بخش دیگرش این بود که حیوانات را دوست دارم و نمی توانم گوشت موجود زنده بخورم. قبلا هم این مشکل را داشتم، ولی از دو سال پیش این تصمیم را گرفتم و اجرایی اش کردم.
مشخصا از وقتی خوردن گوشت را کنار گذاشتید، چه تغییراتی را در بدنتان احساس می کنید؟
اوایل که تصمیم به گیاه خواری گرفته بودم. خیلی ها می گفتند ضعیف می شوی و این کار را نکن. ولی بعد از دو سال که گوشت نمی خورم، واقعا هیچ مشکلی ندارم. اتفاقا خیلی احساس بهتری نسبت به قبل دارم. احساس شادابی می کنم. خوردن سبزیجات یک انرژی مضاعف به من داده که برعکس نظر دیگران خوردن گوشت این انرژی را به من نمی داد. با وجود این که از دیدی خیلی ها گیاه خواری کار سختی است، اما من احساس می کنم اصلا مشکلی ندارم. انرژی دارم و خیلی هم سرحال هستم و از این روش غذایی ام خیلی راضی ام و اصلا هم تصمیم ندارم که گوشت بخورم.
هر آدمی عادت های غذایی یا رفتاری دارد که سلامتی اش را به خطر می اندازد. شما هم از این عادت ها دارید؟
من هم عادت های بدی دارم و چیزهایی می خورم که برای سلامتی ام مضر است. مثلا من نوشیدنی های انرژی زا مثل هایپ و ردبول می خورم، نوشابه می خورم، ولی سعی می کنم تا جایی که می توانم، کمترش کنم.
ممکن است در دوستان و نزدیکان ما یک فرد بیمار باشد و در روند درمان او مشکلاتی را به شم ببینیم که تحملش برای ما سخت است. شما تا به حال با چنین وضعی رو به رو بوده اید؟
به لطف خدا من و خانواده ام تا به حال درگیر بیماری نبوده ایم. برای همین از نزدیک با این موضوع مواجه نشده ام و کمبودها آزارم نداده است. اما اخبار را می بینم، حرف های مردم را این جا و آن جا می شنوم و در جریان قرار می گیرم. می دانم که مردم با گرانی دارو و سختی های مراحل درمان مواجه هستند.
بدون شک این مشکلات در همه جای دنیا وجود دارد، ولی می شنویم که گفته می شود این جا شرایط خیلی سخت تر است و مردم را با مشکل مواجه کرده. همین چند روز پیش درباره بچه های پروانه ای مطلبی می خواندم، متوجه شدم که رسیدگی به این بیمارها از نظر داروها و تجهیزات درمانی شان چقدر سخت است و این پانسمان ها و داروها چقدر گران و در عین حال الزامی است.
چه کسی باید به این بیمارها کمک کند؟ هزینه های درمان بیماران پروانه ای بالاست و خانواده های این بیماران از پس آن بر نمی آیند اگر چند تا نیکوکار و خیر هم پیدا شوند و به این افراد کمک کنند، باز هم کافی نیست و شاید فقط کمی مشکل این خانواده ها حل شود. در حالی که این مشکل نیاز به کمک اساسی تری از طرف مسئولان بهداشت کشور دارد.
مسئولان باید کمک کنند هزینه های درمان و پانسمان این بیمارها کاهش پیدا کند. می نمی دانم از چه راهی مسئولان می توانند هزینه های درمانی را کاهش دهند، اما به هر حال این موضوع موجب گرفتاری خیلی از خانواده ها شده است.
وضعیت آگاهی مردم را نسبت به سلامتی شان چطور می بینید؟
من فکر می کنم اگرچه فضای مجازی در خیلی موارد مشکل ساز شد، اما تاثیرات مثبتی هم داشت. همین اطلاع رسانی به مردم درزمینه های مختلف از تاثیرات مثبت شکبه های اجتماعی است. آگاهی مردم در خیلی زمینه ها بالاتر رفته است. خبرها راحت تر به گوش مردم می رسد و این اطلاعات باعث شد بیشتر مراقب سلامتی شان باشند.
مثلا گاهی در شبکه های اجتماعی مطرح می شود که استفاده از کدام مواد، مضر و سرطان زا است و این مطالب دست به دست می چرخند و باعث می شود کاربران رسانه های اجتماعی دقت بیشتری در زندگی شان کنند. هرچه بیشتر می گذرد، آگاهی مردم بالاتر می رود.
آیا هنرمندان با فعالیت های اجتماعی می توانند به ایجاد فرهنگ سلامت کمک کنند؟
این همان فرهنگ سازی است. هنرمندها و هر کسی که مردم آن ها را می شناسند، می توانند در زمینه سلامت و زندگی سالم اطلاع رسانی کنند و به این فرهنگ سازی کمک کنند. همیشه در جوامع چهره های شاخص سهم موثری در فرهنگ سازی داشته اند. به طور کلی هنرمندان در هر زمینه ای می توانند فرهنگ سازی کنند؛ از توجه به محیط زیست گرفته تا توجه به انسان دوستی و حتی سلامت.
ما می بینیم که مردم دنیا به صفحات اجتماعی و مصاحبه های هنرمندان توجه می کنند و حرف هایی که یک بازیگر می زند، بیش از مثلا یک کارشناس تغذیه مورد استقبال قرار می گیرد. بنابراین اگر هنرمندان زندگی سالم را ترویج دهند، قطعا تاثیر خواهدداشت.
شاید از دست ما کارهای بزرگ تر برنیاید، اما فکر می کنم همین ترویج زندگی سالم کار بزرگی است که نباید آن را دریغ کنیم. در این صورت ارتباط سازنده ای میان هنر و سلامتی شکل می گیرد.
شما تا به حال فیلمی در این زمینه بازی کرده اید؟
فیلمی که با آقای اسعدیان کار کردیم و هنوز اکران نشده، یک بیمای را به تصویر می کشد. «یک روز بخصوص» درباره پسری است که خواهرش ناراحتی قلبی دارد و مصایب زندگی آن ها را نشان می دهد. فیلم های این چنینی زیاد ساخته می شود و خیلی هم به جامعه کمک می کند و در ذهن مردم می ماند.
شما چقدر به سلامتی خودتان اهمیت می دهید؟
من قبلا بیشتر ورزش می کردم، الان به دلیل مشغله کاری نمی توانم مثل گذشته ورزش کنم. اما بین کارهایم حتما اگر وقت خالی پیدا کنم، باشگاه می روم. متاسفانه خیلی کم پیش می آید. اما همیشه سعی می کنم در هر حالتی به تغذیه و پوستم اهمیت دهم.
بیشتر بدانید : چهره نگران پریناز ایزدیار در “مغز استخوان” + عکس
گردآوری : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع : هفته نامه چلچراغ
