علی شادمان چگونه بازیگر شد + تصاویر

علی شادمان بازیگر نوجوان ایرانی

دبیرستانش را در رشته تجربی به اتمام رسانده و علاقه داشت که وارد دنیای پزشکی و درمان شود، حتی در کنکور این رشته هم شرکت کرد، اما مشغول بازی در سریال «کیمیا» بود که نتایج کنکور اعلام شد و او که بعد از دو سال وقفه به دنیای بازیگری بازگشته بود، تصمیم گرفت برای همیشه در این حرفه بماند و حتی تحصیلاتش را در ارتباط با بازیگری ادامه بدهد.

شادمان در این گفت وگو درباره بازیگری و اولین تجربه اش در دنیای طنز نکاتی را مطرح کرده که در ادامه می خوانید: 

حرف های علی شادمان:

چطور شد تصمیم گرفتی یک نقش طنز را تجربه کنی؟

نقش هایی که بازی کرده بودم یا تاریخی بودند یا ملودرام یا اجتماعی و درنهایت بسیار جدی و حتی نسبتا تلخ. راستش اصلا به فضای کمدی فکر نکرده بودم. برای من چالش بزرگی بود، چون کمدین نیستم و می ترسیدم بعد از نقش کیوان که یک جوان انقلابی بود که به جنگ رفت و اسیر شد و با یک پا برگشت، در نقش یک جوان بی ثبات و دست وپاچلفتی دهه هفتادی، پذیرفته نشوم، اما با خودم گفتم من بازیگرم و باید وارد این چالش بشوم.

به نظر من کمدی بمراتب سخت تر از درام است؛ چون مرز بسیار باریکی بین کمدی شریف و هجو و لودگی وجود دارد. این ژانر را دنبال می کردم و معتقدم سامان مقدم خیلی خوب این مرز را می شناسد.

حرف های علی شادمان درباره بازیگر شدنش

پس روی کمک سامان مقدم حساب کردی؟

بله. او خیلی خوب این دهه را می شناسد و همیشه مراقب است که از آن مرز باریک عبور نکنم. البته زمانی بازی در این سریال به من پیشنهاد شد که چند وقتی شخصیت دهه هفتادی ها برایم دغدغه شده بود. اصولا من خیلی به متولدان این دهه فکر می کنم! به نظرم نسل عجیبی هستند و نوع نگاهشان به فضای مجازی به خانواده، انسانیت و جهان پیرامون شکلی عجیب دارد…

اما شما خودت متولد همین دهه هستی!

بله، اما از هشت سالگی وارد دنیای کار شدم و معاشرین من دهه هفتادی ها نبودند. من خیلی شبیه دهه هفتادی ها نیستم. به همین دلیل پذیرفتن این نقش از بزرگ ترین چالش های زندگی من بود.

پس هیچ ذهنیتی درباره آرمان نداشتی!

روز اول به آقای مقدم گفتم من هیچ ایده ای ندارم، نمی دانم قرار است چه کار بکنم. ایشان مرا راهنمایی کرد. فکر می کنم سه روز از فیلمبرداری نگذشته بود که همه چیز دستم آمد و با کدگذاری درباره این شخصیت توانستم کارم را شروع کنم؛ چون خیلی همه چیز در این سریال درست است و همه سرجای خودشان هستند.

درواقع نقشی را بازی می کنی که متعلق به نسل خودت است، اما از تو دور است!

دورترین نقش به علی شادمان و به نقش های دیگری که قبلا بازی کرده ام.

حرف های علی شادمان درباره بازیگر شدنش

در دوران کودکی به عنوان بهترین بازیگر کودک شناخته شدی، در دوران نوجوانی سه بار پروانه زرین بهترین بازیگر نوجوان را به خودت اختصاص دادی اما حالا وارد دنیای بزرگ ترها شده ای و خب مثلا سیمرغ گرفتن دیگر کار ساده ای نیست.

بله. تعداد سیمرغ ها کم است.

امیدوارم قسمت شما هم بشود!

من هم همین طور. راستش من از اتفاقاتی که برایم رخ داده خیلی راضی هستم. هیچ وقت تا وقتی زنده هستم لطف بزرگ آقای ملاقلی پور را فراموش نمی کنم. خیلی وقت ها به این فکر می کنم اگر بازیگر نمی شدم، چه باید می کردم؟ من عاشق حرفه ام هستم. بازیگری برای من یک لذت بی انتهاست، بنابراین اگر سیمرغ بگیرم خوشحال می شوم، حتی شاید برایش تلاش هم بکنم، اما برای من خود بازیگری مهم است؛ این که مردم هنوز که هنوز است با من درباره سعید (میم مثل مادر)، کیوان (کیمیا) یا بابک (زمانی برای دوست داشتن) و بقیه نقش هایم حرف می زنند و احساساتشان را می گویند.

از چه چیز بازیگری اینقدر لذت می بری؟

فارغ از شهرت و پول که اصلا اهمیت آنها را کتمان نمی کنم، برای من ذات بازیگری بی نهایت لذت بخش است؛ این که در لحظه می توان خلاقیت به خرج داد و یک اتفاق را رقم زد. این اتفاق شاید در ورزش هم رخ بدهد یا حتی در معماری، اما من این اتفاق را در بازیگری تجربه می کنم و بی نهایت از آن لذت می برم و عاشق این حرفه هستم. در بدترین شرایط روحی وقتی جلوی دوربین می روم، می توانم همه چیز را فراموش کنم. حتی وصف آن هم برای من سخت است و نمی دانم احساسم را درست منتقل کرده ام یا نه.

معمولا کودکانی که وارد دنیای بازیگری می شوند در بزرگسالی بازیگران خیلی موفقی نیستند مگر این که والدین آنها این فضا را خوب بشناسند و در انتخاب ها کمک شان کنند. تو در این باره مشاور داشتی؟

نه. فقط اوایل آقای ملاقلی پور تاکید می کرد:«گزیده کار کن، هر نقشی را بازی نکن، هر چیزی را قبول نکن.» ضمن این که وقتی داشتم وارد سن بلوغ می شدم، تصمیم گرفتم مدتی کار نکنم، چون معمولا بازیگران کودک حتی در هالیوود هم وقتی در دوران بلوغ فیلم بازی می کنند، تماشاچی توانایی پذیرش چهره جدید آنها را ندارد و به همین دلیل حتی اگر هم در کودکی درخشیده باشند، برای همیشه حذف خواهند شد.

حرف های علی شادمان درباره بازیگر شدنش

سرزمین کهن بدشانسی بزرگی بود، چون زمانی پخش خواهد شد که هیچ کمکی به پیشرفت تو نمی کند!

من به جرات خوش شانس ترین بازیگر بدشانس ایرانم؛ چون در آثار خوبی بازی کردم، اما بسیاری از آنها به دلایلی دیده نشدند. «صد سال به این سال ها» همچنان توقیف است، «زمانی برای دوست داشتن» فقط در جشنواره های مختلف شرکت کرد، «رویای سینما» اصلا اکران نشد، از «سرزمین کهن» فقط چند قسمت اولش پخش شد و فعلا معلوم نیست چه اتفاقی بیفتد و فیلم «اروند» که بی نظیر است در بدترین شرایط ممکن اکران شد. با همه اینها آنقدر خوش شانس بودم که با بهترین های سینما و تلویزیون همکاری کنم.

خستگی «سرزمین کهن» بعد از چند سال هنوز به تن من مانده است. در 13 سالگی دو سال تمام هر روز ساعت 6 صبح از خواب بیدار می شدم تا 8 شب کار می کردم، معلم خصوصی از 8 تا 10 شب به من درس می داد و بعد درس ها را مرور می کردم تا ساعت 12 شب که می خوابیدم! اما این همه انرژی که صرف آن کردم بعد از هشت سال هنوز در جهان سرگردان است و به خودم برنگشته؛ الآن اگر این سریال پخش بشود فقط برای من افتخاری است که زمانی با یک گروه حرفه ای همکاری کرده ام، همین!