شاید بتوان گفت عاملی که باعث جلوه و درخشش کار ریما رامین فر شد حضور وی در جلو دوربین سیروس مقدم و همکاری با عوامل سریال پایتخت است. هم بازی شدن وی با محسن تنابنده بسیار در ذهن ها ماندگار شد. بازی در نقشی به نام هما که همسر یک فرد گچ کار است و حوادث پیش روی آنها یک سیر دراماتیک در بیننده اغوا کرد که این اوج هنر ایشان را در ارائه حس بازیگری می رساند.
ریما رامین فر با یک بازی روان، قابل باور و ملموس سه سال متمادی نقش هما را در «پایتخت» بازی کرد؛ یک مادر نمونه و یک زن فداکار. شخصیتی که به قول رامین فر خانواده همیشه در اولویت است و منافع خانواده در جهت منافع اوست.
در ادامه گفتگویی خواندنی با ریما رامین فر را ملاحظه میکنید.
انگار شخصیت هما با پخش سه سری از «پایتخت» به نوعی الگو تبدیل شده است. زنی که همراه همسر، دلسوز فرزندان و مایه ثبات و آرامش خانواده است. الگو معرفی کردن او از ابتدا مدنظر قرار داشت یا هما به تدریج سیر تکاملی خود را در فیلمنامه و اجرا طی کرد؟
– زمانی که برای «پایتخت 1» این نقش طراحی می شد ما به این موضوع فکر نمی کردیم اما پارامترهایی برای آن درنظر گرفته و در متن و بازی لحاظ می شد. هما به کلی زنی صبور، با گذشت و عاشق است و من آنچه را که در متن بود دو چندان کردم.
از روز اول محسن تنابنده به من می گفت این شخصیت همای سعادتی است که روی شانه نقی نشسته است. با این پیش فرض هر سه فصل سریال نوشته شد.
معمولا برانگیختن حس همذات پنداری در مخاطب با ایفای شخصیت های مثبت دشوارتر به نظر می رسد. شما چطور با این موضوع مواجه شدید؟
– بله. من سعی کردم هما را به شکل باورپذیری بازی کنم. چون اینطور کاراکترها معمولا دافعه ایجاد می کنند. خود من هم اینطور هستم و کسی را که زیاد مثبت است دوست ندارم اما امیدوارم تلاش من برای ایفای باورپذیر نقش مورد قبول واقع شده باشد.
خود شما برای موفقیت «پایتخت» در این سه سال مجبور شده اید زمانی اولویت را به کار بدهید و آیین پسرتان هم که گویا حسابی از دوری تان خسته شده است.
– کار برای من به عنوان یک مادر سخت بود و چند سال زمستان را در کنار خانواده ام نبود. بدون تردید سخت بود.
حتما در آن لحظه آرزوهای زیادی کردید.
– معمولا خیلی آرزوها کلی هستند و نمی توانم آرزوی ویژه ای را نام ببرم. معمولا همان هایی است که همه آرزویش را دارند، سلامتی و آرامش و امنیت
خود آقای مقدم که گویا دیگر نمی خواهد پایتخت را ادامه بدهد. گرچه از این مجموعه تا قسمت آخر مجموعه سوم هم استقبال شده است.
– بلافاصله بعد از اینکه قسمت آخر پخش شد من پیغام های زیادی داشتم که همین الان دلمان برایتان تنگ شد، خواهش می کنیم باز هم پایتخت بسازید اما من فکر می کنم لطمه هایی که سازندگان دیده اند و برخی انتقادات آنقدر تلخ و گزنده بوده که گروه عطای این کار را به لقایش ببخشند.
قبول دارید در این سری مادرانگی هما کمرنگ شد و حضور سارا و نیکا اگر اغراق نباشد به اندازه اکسسوار صحنه تقلیل پیدا کرد. انگار چون از سری اول بوده اند ناگزیر باید به حضور آنها ادامه داده می شد.
– فکر می کنم این نقطه ضعف وجود دارد. قبول دارم قصه حول و حوش بچه ها نبود و واکنش کمی از آنها دیدیم. اما این را هم بپذیریم که سریال 9 شخصیت اصلی داشت که اگر مامان لیلا را هم حساب کنیم می شود 11 تا! (می خندد) فرصتی کمی برای پرداخت به همه شخصیت ها وجود داشت اما این نقد را قبلا هم شنیده بودم و قبولش دارم.
فضاهایی که در هر اثر نمایشی تجربه می کنید یا خلق و خوی شخصیت هایی که بازی می کنید چقدر به زندگی خودتان راه پیدا می کند. به خصوص «پایتخت» که لحظات زیادی از زندگی تان را در آن گذرانده اید. وقتی کار تمام می شود، همه چیز را می بوسید و کنار می گذارید یا خواه ناخواه چیزهایی وارد زندگی تان می شود؟
– نمی توانم بگویم شخصیت هما روی من تاثیر می گذارد، اما به هر حال سه سال زندگی از من درگیر این کار بوده و یاد و خاطره آن همواره با من هست. فکر می کنم مردم هم کلا مرا با همای پایتخت می شناسند. قطعا این ایفای نقش بخش تفکیک ناپذیری از زندگی ام است.
خودتان چنین زن فداکاری هستید؟
– (می خندد) نه واقعا!
البته باید از آقای جعفری بپرسیم!
– به طور نسبی تمام ویژگی های هما در من هست اما هما کامل تر و زن صبور و مقاوم تری نسبت به من است. می توانم بگویم من آدم غرغروتری هستم!
مدتی است از امیر جعفری خبری نیست. لااقل از شما سراغی از او بگیریم.
– او سال گذشته دو فیلم سینمایی کار کرد. حالا هم درگیر نمایش «شکلک» است که در سالن اکو اجرا می شود.
تلویزیون چه، بازی می کند؟
– بستگی به پیشهادهایی که به او شود دارد؛ چراکه نه. او مدتی است در تلویزیون دیده نشده اما حتما اگر نقش خوبی به او پیشنهاد شود بازی می کند.
خودتان تازه چه خبر؟
– من فعلا صفر صفرم. معمولا بعد از «پایتخت» سعی می کنم چند وقت کار نکنم. لطمه هایی که از نبودم در خانواده خورده را جبران کنم و بعد ببینم چه پیش می آید.
بازی یا کارگردانی تئاتر هم نه؟
– فعلا خبری نیست اما به کارگردانی فکر می کنم.
