اندازه واژن و اهمیت آن در رضایت جنسی

کریستین اوکانر، مدیر کل مراقبت از زنان در مرکز پزشکی مرسی در بالتیمور، می‌گوید واژن یک عضو بسیار “الاستیک” است و می‌تواند به اندازه کافی برای زادآوری یک نوزاد تغییر سایز دهد. این موضوع به این دلیل است که دیواره‌های واژن شبیه به دیواره‌های موجود در معده است؛ هر دوی این دیواره‌ها دارای خاصیت کشسانی و تغییرپذیری هستند، به این معنی که این عضلات در مواقع غیرضروری منقبض شده و در صورت لزوم گسترش پیدا می‌کنند و بنابراین سایز مشخص و ثابتی ندارند بلکه بنا به نیاز تغییر سایز می‌دهند.
اندازه گیری‌های مورد استفاده معمول در رابطه با سایز واژن به طور کلی به تحقیقات مستر و جانسون در دهه ۱۹۶۰ میلادی بر می‌گردد. آن‌ها در تحقیقات خود اندازه واژن ۱۰۰ خانمی که تجربه بارداری نداشتند را اندازه گیری کردند و متوجه شدند که طول واژن به طور معمول بین ۲.۷۵ تا ۳.۱ اینچ متغیر است. هم چنین این تحقیقات نشان داد که هنگامی که یک زن تحریک می‌شود، طول واژن به ۴.۲۵ تا ۴.۷۵ اینچ افزایش می‌یابد. صرف نظر از اندازه واژن، ناحیه‌ای که برای اکثر واکنش‌های جنسی در زنان مهم است، یک سوم بیرونی آن است؛ بنابراین اینکه چگونه طول واژن با رضایت جنسی در ارتباط است هنوز جای سوال دارد.
ترنی اینگونه بیان می‌کند که مسائل اصلی مربوط به نارضایتی زنان هنگام مقاربت جنسی به عدم راحتی برمی‌گردد که اغلب ناشی از کوتاه بودن بیش از اندازه واژن و تنگ بودن آن است و در مواردی نیز وجود لب‌های اضافی باعث این ناراحتی می‌شود که به دلیل افتادگی مثانه و یا اندام‌های دیگر به واسطه روند زایمان اتفاق می‌افتند؛ بنابراین می‌توان چنین نتیجه گیری کرد که در غیاب لب‌های اضافی، طول و اندازه واژن بر میزان رضایت جنسی بی تاثیر است.

ترنی بیان می‌کند که چیزی که تفاوت ایجاد می‌کند ورودی واژن می‌باشد و اکثر شکایت‌هایی که بیماران دارند معمولا بعد از زایمان اتفاق می‌افتد. او می‌گوید: زنان پس از زایمان با توصیفاتی در رابطه با تغییر در عملکرد جنسی، حس گشادی و احساس نارضایتی جنسی به وی مراجعه می‌کنند. اما داشتن یک کودک تنها تجربه جنسی را تغییر می‌دهد و بنابراین ممکن است در تغییرات باز شدن واژن نقشی نداشته باشد؛ چرا که ورودی واژن کمی بعد از زادآوری شروع به تغییر و بازگشت سایز می‌کند.
در سال ۱۹۹۶ پزشکان شروع به استفاده از یک روش اندازه گیری به نام “سیستم اندازه گیری پرولاپس مجاری لگنی” به عنوان راهی برای سنجش میزان ترمیم پذیری واژن پس از زایمان کردند و این اولین بار بود که از روش‌های قبل و بعد در اندازه گیری‌ها استفاده می‌شد. پزشکان از این سیستم برای بررسی جمعیت زنان استفاده کردند و دریافتند که افزایش اندازه کمی در باز شدگی واژن بعد از زایمان وجود دارد که می‌تواند در نتیجه ضعف عضلانی یا آسیب‌های حاصل از جراحی در آن منطقه باشد. ترنی می‌گوید: زنانی که می‌توانند عضلات کف لگن را منقبض کنند می‌توانند حجم این اختلال را افزایش یا کاهش دهند و افزایش تن عضلانی عضلات لگن می‌تواند در کاهش و برگشت پذیری اندازه واژن به حالت طبیعی بسیار کارآمد باشد.
او اینطور اشاره می‌کند که تمرینات بدنسازی که عضلات لگنی را درگیر می‌کنند، می‌توانند در تقویت این عضلات بسیار موثر باشند و به طور کلی می‌توانند باعث افزایش میل جنسی شوند. مطالعه‌ای منتشر شده در مجله زنان و زایمان استرالیا و نیوزلند در سال ۲۰۰۸ نشان می‌دهد که زنانی که به طور مرتب تمریناتی از این دست انجام می‌دهند، رضایت جنسی بیشتری نسبت به زنانی که اینگونه تمرینات را انجام نمی‌دهند دارند.

مشکل این تمرینات این است که بسیاری از زنان نمی‌دانند که چگونه آن‌ها را به درستی انجام دهند. او می‌گوید: وقتی از کسی می‌خواهم که عضلات باسن خود را منقبض کند می‌تواند این کار را به درستی انجام دهد، اما وقتی می‌خواهم تمرینات کیگل را انجام دهد، تعداد بسیار قابل توجهی از آنان یا نمی‌توانند این تمرینات را به درستی انجام دهند و یا نمی‌توانند بین مغز و عضلات واژن ارتباط برقرار کنند. یکی از راه‌های موثر جهت شناسایی عضلات واژن و کمک به ایجاد انقباض در آن‌ها سعی بر متوقف کردن جریان ادرار هنگام دفع می‌باشد. پس از شناسایی این عضلات همین تمرین را می‌توان در تکرار‌های تا بیست بار و هربار با مکثی ۵ تا ۱۰ ثانیه‌ای و تقریبا سه نوبت در روز انجام داد. در حین انجام تمرین‌ها نیز مطمئن باشید که به طور طبیعی نفس بکشید و سعی کنید از درگیر کردن عضلات پاها، باسن و شکم بپرهیزید.

کانر می‌گوید نگرانی در مورد اندازه واژن و اینکه آیا در طول زمان تغییر می‌کند، اشتباه است. فاکتور‌هایی مانند روانکاری کافی و تحریک و رابطه خوب با یک شریک تأثیر بسیار بیشتری بر لذت جنسی زنان دارند.
مطالعه‌ای انجام شده در سال ۲۰۱۰ دیدگاه کانر را اینگونه توصیف می‌کند: محققان داده‌های مختلف حاصل از پرسشنامه‌های جمع آوری شده از ۵۰۰ بیمار زن با سن ۴۰ سال به بالا را استفاده کردند تا ببینند که آیا بین طول واژن و اندازه ورودی واژن و رضایت جنسی رابطه‌ای وجود دارد یا نه. محققان دریافتند که میل، تحریک، ارگاسم، درد و رضایت جنسی با اندازه واژن ارتباط ندارد. در عوض بیشترین مولفه‌های تاثیرگذار روی عدم فعالیت جنسی، پیشرفت سن، افزایش وزن یا بالا بودن شاخص توده بدنی و عدم برخورداری از روابط متعهدانه بودند.
کانر اینگونه نتیجه گیری می‌کند که جهت بهینه سازی عملکرد جنسی، فیزیک بدنی و تناسلی اهمیت چندانی ندارد؛ بلکه آنچه واجد اهمیت است ارتباط بین زن و شوهر و اطمینان از آن است که انتظارات هر دو براساس چیزی که از تجربه بدست آورده اند برآورده می‌شود و اینکه هر دو در طول رابطه زناشویی راحت و صمیمی هستند.

منبع: webmd