الناز حبیبی | زندگی خصوصی الناز حبیبی + تصاویر

سربه راه پنجمین همکاری ام با آقای سلطانی و اولین تجربه بازیگری ام با ایشان بود. کلاس پنجم ابتدایی بودم که در کانون پرورش فکری برای بازی در فیلم «دفترچه خاطرات» به کارگردانی آقای سلطانی انتخاب شدم. برای بازی در آن فیلم دنبال دختری سروزبان دار و بامزه می گشتند که مرا انتخاب کردند (می خندد). با پدرم تماس گرفتند و پس از رضایت ایشان در 11سالگی وارد دنیای بازیگری شدم. پدرم به شدت طرفدار هنر است و از موسیقی تا سینما همه هنرها را دوست دارد، در زمینه بازیگری هم همیشه مشوق و همراهم بود و حتی تا 16سالگی سر کارهایم حاضر می شد.

 

بازیگری هرگز برایم شبیه شغل نبوده و نیست. من همیشه عاشق بازیگری بوده ام. به جرات می توانم بگویم اگر عاشق بازیگری نباشید حتی یک روز هم در این کار دوام نمی آورید. مثلا خواهرم حتی یک ساعت هم نمی تواند پشت صحنه یک فیلم یا سریال باشد و اعصابش خرد می شود. گاهی که با من به پشت صحنه کارهایم می آید پس از مدت کوتاهی می گوید:«وای الناز کلافه شدم، خسته شدم، چقدر اینجا شلوغ پلوغ است، چرا همه اینقدر بدو بدو می کنند.»

تمام زندگی ام بر مبنای بازیگری و عشقم به این کاربناشده است. از مطالعاتم و جاهایی که می روم و حرف هایی که مورد علاقه ام است گرفته تا حتی درسی که می خوانم. من فوق لیسانسم را در رشته تدوین گرفتم و در حال حاضر کارگردانی سینما می خوانم. فعلا تصمیمی مبنی بر کارگردانی یا تدوین ندارم و در این رشته صرفا به این خاطر درس می خوانم که چیزهای بیشتری از دنیای سینما یاد بگیرم و به اطلاعاتم افزوده شود تا به بازیگری ام کمک کند. البته دوست دارم فیلم های کوتاه بسازم و خودم تدوین کنم اما درنهایت تمام این کارها را برای بازیگری انجام داده ام.

 

 

به نظرم اولویت همیشه با کیفیت است و مردم هم به سمت سریال های خوب می روند. مثلا سریال های تا ثریا یا دردسرهای عظیم در هیچ مناسبتی پخش نشدند اما چون کیفیت خوبی داشتند مردم هم از آنها استقبال کردند. البته منکر این موضوع نمی شوم که سریال های مناسبتی به خصوص سریال های نوروز جذابیت های خاص خود را دارند و معمولا پربیننده می شوند ولی درنهایت سطح سلیقه و توقع مردم از سریال ها بالا رفته و کیفیت کار برایشان ملاک است. من هم به عنوان بازیگر در ابتدا به کیفیت کار اهمیت می دهم.

خوشبختانه واکنش ها به سریال «سربه راه» خیلی خوب بود و مردم این سریال را دوست داشتند. «سربه راه» قصه داشت و قصه شیرینش را به شکلی بامزه و جذاب روایت می کرد و همین باعث شد مردم این سریال و شخصیت هایش را دوست داشته باشند. نظرات بسیار دلگرم کننده بود و مردم حتی در مورد تیتراژ جالب سریال هم صحبت می کردند.

 

کاربران صفحه اینستاگرامم مدام از من می پرسند فیسبوک دارم یا نه که از همین جا اعلام می کنم صفحه ای در فیسبوک ندارم اما در اینستاگرام حسابی فعالم و تا جایی که بتوانم جواب کامنت ها را می دهم. اوایل سعی می کردم جواب همه کامنت ها را بدهم اما الان دیگر برایم امکان جواب دادن به یک میلیون کامنت وجود ندارد، اما باور کنید همه کامنت ها را می خوانم و تک تک شان برایم ارزشمند هستند. از هیچکدام از نوشته ها و متن های بلند به راحتی نمی گذرم و گاهی حتی شده با یک گل به این کامنت ها و محبت دوستان پاسخ می دهم.

با جان و دل نظرات مردم را می خوانم چراکه واقعا نظر و ایده های شان برایم مهم است و معتقدم ما برای همین مردم کار می کنیم و در درجه اول نظر آنها مهم است. گاهی حتی بعضی از دوستان مجازی برایم درددل می کنند و من هم شروع می کنم به درددل کردن با آنها که خیلی وقت ها از این موضوع خنده ام می گیرد.

 

 تقریبا تمام خانواده من در خارج از ایران و در کشور سوئد زندگی می کنند. با این حال به شدت کارهایم را دنبال می کنند و موقع پخش سریال هایم هر روز 20 نفری جمع می شوند منزل یکی از اقوام؛ یک روز خانه عمه ام، یک روز خانه دخترعمه ام، روز دیگر خانه خواهرم و… جالب اینکه زمان پخش سریال وقتی از چیزی خوش شان بیاد فورا به من زنگ می زنند که مثلا اینجا چقدر بامزه بودی الناز یا این قسمت خیلی باحال است.

 

معمولا از طرف خانواده ام در مورد کارهایم مورد انتقاد خاصی قرار نمی گیرم اما محمد یکی از برادرهایم کارهایم را با دقت دنبال می کند و اگر ایراد و اشکالی ببیند حتما عنوان می کند. مثلا می گوید «الناز اینجا خیلی بد دیالوگ گفتی» یا «در فلان سکانس بد بازی کردی عزیزم» ولی گذشته از شوخی من واقعا نظراتش را دوست دارم. برادرم تنها شخص از اعضای خانواده است که علاقه اش به من موجب نمی شود ضعف های کارم در بازیگری را نبیند.

 

اینکه زندگی در ایران را انتخاب کرده ام ربطی به شغلم ندارد. من از آن دسته آدم هایی هستم که اگر شش ماه پایم را از ایران بیرون بگذارم با گریه بازمی گردم و مثل آدمی که سال های سال وطن را ندیده خاک ایران را می بوسم. حتی نمی توانم زندگی خارج از کشورم را تصور کنم و برایم غیرقابل تحمل است در شهری زندگی کنم که مردم به زبانی غیر از فارسی حرف می زنند. حتی وقتی به ترکیه می روم بعد از سه روز با گریه بر می گردم. باور کنید تابه حال یکبار هم به سوئد سفر نکرده ام. تمام خانواه ام اصرار دارند به آنجا سفر کنم و می گویند فقط بیا و حداقل برای یکبار هم که شده اینجا را ببین. حتی برادر بزرگم به شوخی همیشه می گوید من یکبار تو را توی گونی می اندازم و با خودم می برم.

 

 

 جای مادرم سبز 

ما شش خواهر و برادر هستیم و من فرزند ته تغاری مادرم بودم و ایشان خیلی مرا دوست داشتند و برایم آرزوهای بزرگی داشتند. مادرم دوست داشت من به محض اتمام دوره دبیرستان وارد دانشگاه شوم ولی فوت ایشان آنقدر برای من سنگین بود که چهار سال نه درس خواندم، نه کلاسی رفتم و نه کار کردم. ولی بعد از این دوره غم و افسردگی، به خودم آمدم و زندگی را از نو شروع کردم. مادرم همیشه پشت صحنه کارهایم می آمدند و قربان صدقه ام می رفتند. با هر کاری که پخش می شود می گویم کاش مادرم بودند و این لحظه را می دیدند و شادی ام را با ایشان شریک می شدم.

 

خیلی دلتنگ خانواده ام می شوم. عاشقانه همه خواهر و برادرهایم را دوست دارم مخصوصا خواهرم آی سودا را بی نهایت دوست دارم و واقعا حس می کنم یک روح در دو جسم هستیم. وقتی آی سودا به خارج رفت حس کردم همه چیز من با او راهی شد و حس تهی بودن و غم بی اندازه سنگینی داشتم اما تحمل کردم چون فکر کردم مهم حس رضایت و خوشحالی خواهرم است. برای آی سودا هم این دوری خیلی سخت است. درواقع خواهرم بااینکه تنها دو سال از من بزرگتر است اما حس مادرانه ای نسبت به من دارد و بعد از فوت مادرمان برایم مادری کرد.